Ik stond op de cover van een naakt-blad. Mét fotoreportage waarin ik poedeltjenaakt te zien was voor iedereen die het magazine in handen zou hebben. Ík, de persoon die openbare doucheruimtes zag als een nachtmerrie en die altijd als een bezetene d’r bikinitopje in de gaten hield, want oh wee als er een tepel uit slipt. Ja, díé stond met d’r blote tieten in de Playboy. Had het de Diva van een jaar geleden gevraagd en ze had volmondig nee gezegd. Ik zat namelijk vast in een fenomeen dat de volledige regie had over mijn relatie met naakt zijn: de male gaze. Toen ik mijn nichtje vertelde dat ik de naaktshoot zou gaan doen, was haar reactie: “Ik denk wel dat mannen je nu minder serieus gaan nemen.” “Waarom?” vroeg ik verbaasd. “Nou omdat iedereen alles dan al heeft gezien.” Ik schrok van haar statement. Waarom koppelen we het vrouwelijk naakt toch altijd meteen aan hoe het door de ogen van een man wordt gezien? En waarom geeft het feit dat een vrouw zich zonder schaamte bloot durft te geven mannen überhaupt het recht om haar minder serieus te nemen? Ik voelde teleurstelling opkomen, maar realiseerde me tegelijkertijd dat mijn eerdere kijk op naakt niet veel verschilde met die van haar. Al sinds mijn pubertijd ben ik namelijk geconditioneerd met een bepaald beeld van hoe het ideale lichaam van een vrouw eruit moet zien. Lange benen, grote borsten, strakke billen. Een beeld dat gecreëerd werd door de media die ik consumeerde en waar ik mezelf niet in herkende. Mijn broers die opgroeiden met dezelfde media pestten me als puber regelmatig met het feit dat ik nog geen tieten had. Een ex vertelde me ooit dat ik vaker squats moest doen en dat hij mijn tepels te groot vond. Sindsdien zijn mijn borsten een grote onzekerheid geworden. Ik liet mannen al beslissen wat mooi en niet mooi was aan mijn lichaam voordat ik dit zelf kon doen.

En hoe ouder ik werd, hoe meer ik me bewust werd van dat je als vrouw als lustobject wordt gezien. Iets waar ik me niet comfortabel bij voelde, ik wilde zelf de regie houden over hoe mensen me zagen. Ik had bedacht dat zolang ik bepaalde delen van mezelf verstopte, ik mannen ook geen gelegenheid gaf om op een manier naar me te kijken waar ik geen toestemming voor had gegeven. Maar wat als ik die delen van mezelf eigenlijk helemaal niet wil verstoppen? Waarom liet ik de relatie met mijn eigen lichaam toch zo bepalen door de visie van een man? Uiteindelijk heeft mijn werk bij Spuiten & Slikken me toegang gegeven tot andere visies op naakt zijn. Door onder anderen sekswerkers, naturisten en ook preutse mensen te spreken heb ik geleerd dat iedereen een eigen, onderbouwde visie op naakt heeft. En dat ik toch geen controle heb over hoe mensen naar me kijken. Wat maakt het ook eigenlijk uit? Ik heb nu bepaald dat hoe ik naar mezelf kijk het allerbelangrijkste is. En ik zie een sterke, zelfverzekerde vrouw die er verdomd goed uitziet in d’r nakie.•