Vorig jaar heb ik van mijn lieve vriendinnen een stilte-retraite als cadeau gekregen. Afgelopen weekend was het moment eindelijk daar: ik ging het nu écht doen. Eerder voelde ik nog geen ruimte om een weekend stil te zijn. Alleen met mijn gedachten. Dat kan natuurlijk superconfronterend zijn. Maar nu was het moment daar. Mijn vvw’tje Zaar heeft dit in covidtijd gedaan (een stilte-retraite op 1,5m afstand, nog uitdagender!) en kwam herboren terug. Ze praat er nog dagelijks over op werk. Ik moest dit dus ook doen, dat begrijp je.

Dus ik ging! Met m’n trolly van SUITSUIT en een nieuw SS’je aan van lululemon. Ik dacht, ik maak het mezelf lekker comfy. Bij een nieuw begin hoort natuurlijk ook een nieuwe outfit, dat begrijp je. Het retraite vond plaats ergens op een plek buiten Amsterdam natuurlijk, tussen het groen. In een dorp! Omg. Zó lang al niet in een dorp geweest ook. Geen yuppententjes om de hoek, geen cycle-lesjes. Gewoon een oude boerderij waar dit onwijs spannende event ging plaatsvinden.

Bij aankomst kreeg ik een yogamat, een schema en een blik van de organisator (Hilde) toen ik haar uitbundig begroette en een knuffel wilde geven. Haar blik die zei: stilte. Niet per se op een strenge manier, ze dwong het vredig af. Grappig genoeg waren we met twaalf vrouwen. Zouden mannen de behoefte niet hebben om hun mond een keer dicht te houden?

Nadat ik mijn spullen op de gezasla had gedropt, begonnen we met een gezamenlijke ademhalingsoefening. Ik geef je eerlijk toe dat mijn hartslag vrij hoog zat toen ik ging zitten in deze kring vol vrouwen. Niet omdat ik het spannend vond, maar omdat ik me besefte dat ik op een slaapzaal moest gaan liggen die avond. Ik was in shock. Ik wist dit niet. Ik dacht dat we een aparte kamer zouden hebben, waar je nog een momentje voor jezelf kon opzoeken zeg maar. Maar goed, ik omarm dit proces. Ik besloot er vol voor te gaan: Adem in. Adem uit. Waffel dicht.

Het ‘waffel-dicht-gedeelte’ – wat natuurlijk de hele bedoeling was van dit weekend – vond ik best lastig. Waar anderen om mij heen de stilte als het ware ‘een knuffel gaven’, wilde ik graag delen met de groep ‘hoe chill ik het hier vond’. Dit werd niet gewaardeerd, maar ik kwam ervan af met een waarschuwende glimlach van Hilde. Ik probeerde vervolgens wat te mompelen tegen de vrouw naast me, ze zag er best chill en randstedelijk uit. Je weet toch wel wanneer je in een nieuwe groep bent en een vibe voelt met iemand, zo van: wij vinden elkaar sowieso chill – dat dacht ik met haar te hebben. Het was alleen niet wederzijds, oeps. Ze keek me met een lichte frons aan.

Toen ik bij de lunch aan Hilde vroeg of ze ook vega was, werd ik apart genomen. Ze fluisterden dat het misschien beter was als ik mijn reis ergens anders zou voortzetten. Oftewel: flikker op uit mijn stilte bubbel. Drie uur heb ik het volgehouden op een retraite wat eigenlijk een weekend zou duren. Drie uur, mensen. In de Uber naar huis vroeg ik me af welke les ik uit deze korte tijd meenam. Geen idee eigenlijk. Ik denk oprecht alleen de yogamat die we kregen aan het begin (3 uur eerder).

Stilte is dus tóch niet voor iedereen, en dat is oké. I guess?

Liefs, MC <3

Afko’s
vvw’tje = vriendinnetje van werk
ss’je = sport setje
gesazla = gezamenlijke slaapzaal