In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Annette Los (46) haar vader, Jaap Los , die 69 jaar werd.
Geschreven door Annette Los, ter nagedachtenis aan haar vader Jaap Los (28 maart 1946 – 20 november 2015).
Lees ook
Mariska’s vader ging gebukt onder het verlies van zijn vrouw en overleed vlak na haar
Mijn vader was een levensgenieter, die kon genieten van de kleine dingen in het leven. Hij had zelfspot en kon smakelijke anekdotes vertellen over zijn onhandigheden, waar hijzelf dan hartelijk om moest lachen. Mijn vader was altijd even opgewekt en nieuwsgierig naar alles en iedereen om hem heen. Hij had iets bescheidens en rebels tegelijkertijd. Hij was een kleurrijk mens.
Als puber schaamde ik mij voor zijn zelfgeknipte haren, zijn hemd uit de broek, broek op half zeven en vlekken op zijn kleren. Nu kan ik het waarderen dat hij zich daar niks van aan trok. Samen met mijn moeder heeft hij een mooie zaak opgebouwd, een drogisterij. Nadat hij die had verkocht, mede door hartproblemen, is hij gaan doen wat hij leuk vond: schilderen op doek. Vroeger was hij een enthousiaste gitarist bij de band The Magics en een fanatiek schaatser. Bij een Elfstedentocht wilden wij hem aanmoedigen. Onderweg zagen wij hem nog even, maar bij de finish hebben wij hem niet meer gezien. Bleek dat hij een damesmuts en een grote bril had geleend en daardoor onherkenbaar voor ons was.
Op zondagochtend 22 november 2015 werd ik door zowel door mijn tante als mijn broer gebeld. Ze waren ongerust over mijn vader. Hij had vanaf vrijdag geen appjes meer gelezen en beantwoord, terwijl hij normaal redelijk snel antwoord gaf. Ik maakte mij geen zorgen. Hij had donderdagavond nog bij mij gegeten en maakte toen een goede indruk. Waarschijnlijk was hij zijn telefoon vergeten op te laden. Toch ging ik even kijken of hij in z’n nieuwe huis was. Hier vond ik mijn vader, hij had een hartstilstand gehad. Ik was in shock. Hij had het leven zo goed opgepakt na het verlies van m’n moeder, die dertien maanden daarvoor aan longkanker was overleden.
Twee weken voor zijn overlijden zijn mijn broer, vader en ik naar zijn lievelingsband, de Dave Matthews Band, in Londen geweest. Tijdens dit weekend heb ik tegen hem gezegd dat ik trots op hem was, hoe hij mijn moeder verzorgd had. Bescheiden zei hij dat iedereen dat zou doen. Toen wij hem thuis brachten, zei hij: “Dit weekend in Londen zal mij altijd bijblijven”. Helaas mochten dat maar twee weken zijn.
Mijn vader hield van het nummer Two Steps van de Dave Matthews Band. Dit nummer moest op zijn begrafenis komen. We hadden vooraf niet de volgorde op de cd gecheckt en er kwam opeens een enorm hard nummer op, in plaats van Two Steps. Ik seinde naar de begrafenisbegeleidster dat het nummer niet goed was en ze hebben het nummer vervroegd laten aflopen. We hebben er gelukkig hard om gelachen en ik denk mijn vader ook.
Wat ik aan hem bewonderde is zijn ‘zachte’ kracht. Hij heeft me meegegeven dat je jezelf mag zijn, ook al ben je anders. Vertrouw je intuïtie en volg je hart. Onbewust omdat hij met een tijdbom in z’n hart leefde en zijn vader plotseling op jonge leeftijd is overleden, leefde hij volgens het motto: ga nooit weg zonder een zoen of met ruzie.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
