“EEN BEEST DOODMAKEN IS NIET NIKS. IK BEN ER ALTIJD EEN DAG ZIEK VAN, DE NACHT DAARVOOR SLAAP IK SLECHT.

Misschien komt het omdat ik een emotionele band met ze opbouw. Ik geef ze elke dag te eten en knuffel met ze. De kinderen geven ze ook namen. Ukkie het konijn, Kippie en Wippie, Roxy het geitje. Ze huppelen eerst één tot drie jaar rond in onze tuin, daarna worden ze ons voedsel.
Het is nu vijf jaar geleden dat we de stad verruilden voor een oude boerderij met een tuin van duizend vierkante meter. De achterkant van die tuin grenst aan uitgestrekte weilanden. We waren op slag verliefd. Ik noem het ons Utopia: we hebben dezelfde levensovertuiging als jagers en verzamelaars en leven zo veel mogelijk zelfvoorzienend. We ­willen bewust bezig zijn en weten wat we in ons lichaam stoppen. Het voelt fijn om onafhankelijk te zijn van instanties en zo veel mogelijk te kunnen leven uit de natuur.
Onze tuin is hier volledig op ingericht. Zo hebben we een gigantische moestuin met een vierjarige wissel­teelt waarop we alle groenten en fruitsoorten verbouwen die je je maar kunt bedenken: sla, kool, tomaten, spruitjes, courgettes, paprika, peultjes, aubergines, bosbessen, frambozen, bramen en aardbeien. Er groeien kruiden en er staan pruimen-, kersen-, appel- en notenbomen. Van de bessen maken we jam en van de appels appelmoes. Soms mislukt een oogst, maar dat hoort erbij. Dan hebben we maar een jaar geen peultjes.
Een gedeelte van onze schuur, een oude kleine varkensstal, bouwden we om tot slachtruimte. Er ligt een mooie epoxyvloer, zodat je hem gemakkelijk kunt schoonhouden. Er staat een werkbank met alle gereedschappen. Het aanrecht gebruik ik om de beesten uit te benen, in de waterhoek spoelen we alles schoon.
We hebben nu drie konijnen, negen kippen, een haan en een geit. De dieren leiden hier een goed leven, ze krijgen alle ruimte en liefde. We geven ze geen antibiotica, maar gft-resten en groenten uit eigen tuin. De kippen voorzien ons van verse eieren en zodra ze uit de leg gaan, zijn ze klaar voor de slacht.
Inmiddels zijn we er ervaren in, maar de eerste keer slachten vond ik echt een hel. Mijn man Theo was wel wat gewend: hij werkte jarenlang op kippenboerderijen en had al weleens een slacht gezien.