THERE WAS A PINK ELEPHANT IN THE ROOM, hij was onmogelijk te negeren en toch deden we het.We kletsten luchtigjes over onze vakanties, we vertrouwden elkaar relatiestrubbelingen toe, we spraken eerlijk over onze onzekerheden, familiekwesties, dromen, teleurstellingen. Echt, we vertelden elkaar van alles. Maar die ene vraag, die waar de roze olifant zo over zat te jengelen, dorst ik niet te stellen. De vraag: wanneer krijg ik eindelijk mijn centen terug? Pweeeeeeeeeep! Ik kan niet zeggen dat ik niet gewaarschuwd was. Het lijkt de gouden stelregel voor volwassen mensen (naast: vreet in de file niet uit je neus en een broekrok is alleen een goed idee als je een zeventienjarige twee meter lange hinde met maatje nul bent): leen nooit geld aan vrienden. Maar ik ben een watje en watjes hebben geen ruggengraat. Dus toen mijn vriendin me in paniek belde dat ze plotsklaps, zonder er rekening mee te  hebben gehouden, een blauwe enveloppe in een brievenbus had gevonden, dat ze toen pas ontdekte dat zelfstandig ondernemers hun geld bruto verdienen en dus niet netto, dat ze er toen ook achter kwam dat dat netto betekende dat ze de helft van haar inkomsten had moeten opsparen maar dat ze die had gespendeerd aan schoenen, een set zijden kussens op de bank en een elektrisch autootje, stortte ze bijna in elkaar van ellende. En ik kan niet tegen ellende. Of tegen inelkaarstortingen. Of tegen tranen. En dus leende ik haar tweeduizend euro. Die ze me onmiddellijk zou terugbetalen. Maar dat onmiddellijk was na een jaar nog niet aangebroken. ‘Als een vriend je vraagt hem geld te lenen, bedenk dan welke van de twee je wilt verliezen’, schreef de Franse schrijver John Petit-Senn en daar zit wat in. Financieel gedoe met mensen van wie je houdt is de hel. Geld maakt vaak echt meer kapot dan je lief is. Of je nu rijk bent of arm, of je zuinig bent of van de verkwistende soort, of je graag over je centen praat of juist niet – iedereen heeft weleens te maken met gedoe over cash.