Als Gerdine in oktober bloedverlies opmerkt, denkt ze ‘dat het wel bij de overgang zal horen.’ Wat ze dan nog niet weet, is dat ze maanden aan onderzoeken tegemoet gaat.
Gerdine: “Niemand dacht aan een mola-zwangerschap vanwege mijn leeftijd, maar het was toch zo.”
“Ik had altijd een regelmatige cyclus”, vertelt Gerdine. “Dus toen ik in oktober begon te bloeden, dacht ik niet meteen dat er iets aan de hand was. Het zou de overgang wel zijn. Maar na twee weken was het vloeien nog steeds niet gestopt.”
Het bloeden is zo erg dat ze niet meer dan een half uur met het grootste maandverband kan doen en op een gegeven moment zelfs het incontinentiemateriaal van haar moeder moet gebruiken. “Ik heb een eigen kapsalon. Als ik één klant had geknipt moest ik alweer wisselen. Of ik moest tussendoor naar huis omdat mijn broek tot aan mijn knieën doordrenkt was met bloed”, vertelt Gerdine.
Lindy (29) heeft bloedarmoede door hevige menstruatie: 'Doe één uur met een tampon'
Haar huisarts geeft haar een doorverwijzing naar de gynaecoloog. “Daar zei ik meteen: haal mijn baarmoeder er maar uit, ik voel dat er iets niet goed zit. Maar er moesten eerst natuurlijk onderzoeken worden gedaan.” De gynaecoloog doet een echo en neemt wat schraapsel af. Buiten het enorme bloedverlies ziet hij geen gekke dingen. “Ik zag wel een boel gekke balletjes in mijn baarmoeder, maar dacht dat het zo hoorde. Ik vertrouwde de gynaecoloog.” Ook ander onderzoek wijst niks uit. Gerdine krijgt medicatie, maar die lijken het alleen maar erger te maken.
“Ondertussen begon ik me steeds misselijker te voelen”, vertelt ze. “Ik voelde me écht slecht. Door het bloedverlies kreeg ik bloedarmoede, maar ik voelde dat er meer aan de hand was.” Aan zwangerschapsmisselijkheid denkt ze niet. “Iedereen ging er immers steeds vanuit dat ik in de overgang zat.”
“Ik heb verschillende gynaecologen gezien, maar voelde me nooit echt serieus genomen”, vertelt Gerdine. “Elke arts deed nieuwe onderzoeken, maar ze keken nooit terug naar eerdere resultaten. Ik had het gevoel dat niemand naar me luisterde. Gelukkig deed de maag-darm-leverarts, naar wie ik toe ging vanwege de misselijkheid en het afvallen, dat wel. Met mijn organen was niks mis, maar ze merkte wel de bobbel in mijn buik op die ik zelf ook al had gevoeld. Zij plande een CT-scan voor me in.”
De scan wordt uiteindelijk nooit gemaakt, omdat Gerdine een sepsis (een ernstige ontstekingsreactie van het lichaam) oploopt tijdens één van de onderzoeken. Ze moet met spoed geopereerd worden. Het is dan eind december.
Jorinde had een mola-zwangerschap: 'Er was een vruchtzakje, maar er zat geen vruchtje in'
Tijdens die operatie ziet een arts dat ze een mola-zwangerschap heeft. Dat is een zwangerschap waarbij er bij de bevruchting iets mis is gegaan. Er groeit dan meestal geen embryo in de baarmoeder, maar wel een soort gezwel van kleine blaasjes. Ook het lijf reageert zoals bij een normale zwangerschap, inclusief een toename van zwangerschapshormonen. Het gezwel is goedaardig, maar verandert in 15 tot 20 procent van de gevallen in een kwaadaardig gezwel dat zich gedraagt als kanker.
“Ik had nog nooit van een mola-zwangerschap gehoord”, geeft Gerdine toe. “Er wordt bovendien altijd vanuit gegaan dat een mola niet ontstaat als je boven de 50 bent, maar blijkbaar kan het wel. Helaas wordt het een stuk minder snel opgemerkt dan als je daadwerkelijk probeert zwanger te worden.”
Na de operatie moet Gerdine nog vier maanden lang wekelijks bloedprikken om er zeker van te zijn dat er geen kwaadaardige cellen in haar lichaam zitten. “Dat was nog wel de grootste klap: horen dat ik mogelijk ook nog chemo zou moeten ondergaan”, vertelt ze. “Elke week zat ik in angst voor de uitslag, het zwaard van de chemo boven mijn hoofd. Die onzekere weken waren verschrikkelijk. Gelukkig ben ik door het oog van de naald gekropen.”
Inmiddels is Gerdine langzaam weer aan het werk; dat gaat elke week wat beter. Toch is het haar mentale welzijn dat de meeste schade heeft opgelopen. “Ik heb er lang niet over kunnen praten zonder vreselijk te moeten huilen”, vertelt ze. “Ik had angstaanvallen en herbelevingen. Puur omdat ze niet naar me hadden geluisterd. Het voelt echt alsof er een half jaar van mijn leven is afgenomen, terwijl dat niet had gehoeven. Ik krijg nu traumatherapie om mijn ervaringen te verwerken, maar het zal nog wel even duren tot ik weer de ondernemende, zelfstandige vrouw ben die ik was. Ik moet mezelf weer terugvinden.”
In de rubriek ‘Helse hormonen’ interviewen we vrouwen én experts over alles wat met de menstruatiecyclus te maken heeft. Want die hormonen mogen dan onmisbaar zijn, leuk zijn ze zeker niet altijd. Wil jij jouw verhaal delen? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar lezer@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA. – eventueel anoniem.
We zijn onze hormonen, zegt Max Nieuwdorp: 'Ze boetseren ons lichaam en brein'
