Maar liefst zeven uur stond Andy Craddock (42) vorige week vrijdag in de rij om een innig gewenste Labubu-pop te kunnen aanschaffen voor zijn 10-jarige dochter Chloé. Hij deed bijna een hele dag over een stukje van circa 400 meter.
Journaliste Joan Makenbach vraagt het zich af: hoe ver ga je nu voor die rages van je kind? Ze ging in gesprek met andere ouders.
Andy was niet de enige. Toen hij ’s morgens om acht uur arriveerde, ruim voor openingstijd, stond er al een enorme stoet voor de Chinese Pop Mart store in de Kalverstraat in Amsterdam, waar deze figuurtjes worden verkocht.
Vooraf was Andy gewaarschuwd dat hij ‘een uurtje of twee’ in de rij zou moeten staan. Er komt immers alleen op woensdag en vrijdag nieuwe voorraad binnen. “Dat schrok me niet af. Het was de dag voor het Pinksterweekend, ik had toch vrij.”
Maar de rij schoot nauwelijks op. Vertrekken wilde hij niet, dan was zijn moeite helemaal voor niets geweest. Na vierenhalf uur voetje voor voetje schuifelen, bellen met zijn dochter en vrienden, kwam een vriendin hem steunen. Hij kon daardoor eindelijk iets te drinken halen en naar het toilet. Pas tegen drie uur, waren zij aan de beurt. De grote box met daarin zes Labubu’s, die de vriendin graag wilde, was toen al uitverkocht. “Er gold een één pop per klant én per betaalpas principe. Bovendien waren er slechts elf Labubu-dozen over. Het kordon van de honderden mensen achter ons, die net zo lang stonden te wachten, hadden gewoon pech.”
Zo lang in de rij voor een Labubu; een schattige knuffelpop met boze blik, een veredelde sleutelhanger, die ook nog eens 20 euro kost? Het klinkt gek, maar zo werkt dat nou eenmaal met rages. En dat is de Labubu zeker. Wie de afgelopen weken onder een steen heeft geleefd: het is een karakter uit de designer toy-serie The Monsters, ontworpen door de Hongkongse kunstenaar Kasing Lung. Het figuur is sinds 2018 een populair verzamelobject geworden, met name in Aziatische landen. Maar sinds wereldsterren Rihanna en Dua Lipa er mee aan hun handtas knoopten, is het ineens een wereldwijde hype.
Wat is een Labubu en waarom hangt-ie ineens aan elke designerbag?
De aantrekkingskracht van Labubu ligt in het unieke ontwerp en de beperkte oplages, waardoor het gewilde items zijn voor sterren, verzamelaars, kinderen en ook influencers die de hype nog eens opdrijven. Mede door het slimme systeem van de ‘blind box’. Je weet vooraf niet wat je koopt, daarom wil je steeds weer een nieuwe openen om jouw favoriete Labubu te vinden.
En dan graag de echte, weet LINDA.lezeres Chantal. Zij had geen trek in een meterslange rij en dacht slim te zijn en er een lekker makkelijk in China te bestellen voor haar dochters. Immers het land waar de poppen worden gemaakt en hype was gestart. “Deze poppen kostten evengoed 20 euro en zaten in precies zo’n zelfde doos. Ik verwachtte echte Labubu’s, maar helaas, het waren overduidelijk fake-exemplaren. Mijn dochters willen er niets van weten. Blijkbaar is een nepper, erger dan helemaal geen Labubu.”
Op dit moment is de Labubu-pop dus de modegril waarvoor ouders en kinderen alles doen om die in het bezit te krijgen. In de jaren negentig ging alle ophef naar elektronische pluchen Furby’s en Tamagotchi eieren. In mijn eigen jeugd waren het Flippo’s. Plastic rondjes die je in de chipszak vond en waarvoor mijn ouders elke week kilo’s chips moesten weg snaaien.
Voor mijn zoon Callum van nu 14, waren ooit dansjes kopen op Fortnite populair. En tot op de dag vandaag vraagt hij om Pokémon-pakjes. Ook vanwege dat verrassingsaspect. Hij vindt niets zo leuk als een pakje kaartjes kopen, die op de juiste manier te openen, zichzelf daarbij te filmen met zijn telefoon en dan ófwel blij of teleurgesteld te zijn als er nu net niet dat een pareltje tussen zit.
De vraag is natuurlijk: in hoeverre moet je als ouder meegaan in de verschillende rages van je kind? Is het niet beter kinderen leren te trainen in frustratie-tolerantie. Leren dat niet altijd alles maar kan? Dat die Labubu/ Flippo/Furby of Panini voetbalplaatjes best heel leuk zijn, maar ook prijzig en moeilijk verkrijgbaar en dat je gewoon niet alles kunt hebben in het leven.
Maar ja, aan de andere kant, ken ik weinig ouders die graag willen dat hun kind het buitenbeentje is van de klas. Degene die als enige géén zakje knikkers heeft. Het is fijn om dat blije, opgetogen gezicht te zien, als je jouw kind met iets verwent wat het graag wil.
Zelf ging ik ook speciaal voor mijn zoon vorig jaar naar het Van Goghmuseum, toen daar de Pikachu Pokémonkaart werd uitgedeeld. Ik praatte het voor mezelf goed: ik had toch een museumjaarkaart, het kostte slechts een ochtend en naar musea gaan is geen straf. Maar het is natuurlijk best overdreven.
Inmiddels heb ik aan Callums Pokémonverzameling samen met zijn opa en oma’s inmiddels ook een klein vermogen uitgegeven. Gemiddeld kost een pakje zo’n acht euro. Goed te doen voor verjaardagen, schoencadeautjes en beloningen. Maar het geluksmoment is meestal van korte duur. Ik denk dat er zeker honderden kaarten linea recta de prullenbak in gingen vlak na het openingsritueel, want waardeloos. Af en toe heeft hij een voltreffer die hij wil bewaren of met winst verkoopt op Vinted, maar dat weegt het niet op tegen de investeringskosten.
Niet alle rages van je kind zijn even duur. Ik weet nog dat zakjes smurfensnot helemaal hip waren. Nou, dat was een kwestie van een scheut Dreft, wat water en een boterhamzakje. Maar zeker bij zo’n Labubu-pop kunnen de bedragen enorm oplopen. Gemiddeld kost zo’n monstertje rond de 20 euro, afhankelijk van de serie en zeldzaamheid. Sommige limited edition-exemplaren worden voor honderden euro’s online verkocht bij resellers.
Geen gek bedrag eigenlijk als je de wachttijd en de moeite die het veroveren ervan meerekent in de prijs. De dochter van Andy was helemaal in de wolken met haar vaders inzet; in de Labubu-box bleek een blauw monstertje te zitten. Snappen doet Andy de hype niet, zeker niet toen hij hoorde wat ze ermee wilde doen; “Aan haar tas hangen! Nou voorlopig staat de Labubu nog te pronken op de salontafel, zodat ze er naar kan kijken. Je moet er niet aan denken dat ze hem verliest.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Help, mijn kind is me de baas! 'We boden vijftig euro voor een hap appelmoes'
