VIJF HADDEN WE ER. PUBERS, IN ALLE soorten en maten. Vier van de vijf zijn inmiddels officieel ontpuberd. Ik heb met mezelf afgesproken (voor iedere overtreding krijg ik van mijn kinderen een Tikkie met twee nullen) nimmer hun echte naam te noemen, dus ik hou het op #1, #2, #3, #4 en #5.
#1 en #2 wonen allebei op kamers. Ze zijn ruimschoots volwassen. Als zij langskomen op onze woonark – nee, ze brengen geen was mee – helpen ze, zonder dat mijn vrouw en ik het hoeven vragen, met koken, tafel dekken, tafel afruimen en zetten het spul dan niet op het aanrecht, maar rechtstreeks ín de vaatwasser. Telkens als ze richting keuken lopen, nemen ze uit zichzelf iets mee, indachtig de Gouden Horeca Regel: nooit-naar-achter-lopen-zonder-iets-mee-te-nemen.
Dan hebben we twee jongvolwassenen, #3 en #4. Beiden doen een tussenjaar. #3 heeft een halfjaar gereisd en gaat deze winter als snowboardinstructeur aan de slag in Oostenrijk. #4 heeft een jaar in de horeca gewerkt en gaat binnenkort op reis.
Als u op school goed hebt opgelet bij biologie of onlangs naar mijn theatervoorstelling bent geweest, weet u dat het voorste deel van onze hersenen – de prefrontale cortex ofwel ons regiebrein – ervoor zorgt dat we kunnen plannen, risico’s afwegen, prioriteiten stellen en dat we empathie kennen.

Bij #3 en #4 is dat regiebrein aardig op stoom aan het komen. Ze zijn 19 en 18. Ze doen geen (heel) domme dingen meer, werken hard en vragen zelfs zo nu en dan hoe het met mij gaat. De jongste, #5, is 16. De fase waarin zij zit, doet me denken aan Oei, ik groei!, het bijbeltje dat iedere baby- en peuterouder standaard in de kast heeft staan. Er waren tijden dat het woord ‘sprongetje’ in de top 10 stond van meest gebruikte woorden in onze vriendenkring.
Bij #5 merken we dat de ontpubering niet in een schuine lijn omhoog, maar in sprongetjes geschiedt. Een jaar geleden zei ze bloedserieus: “Ik heb gewoon niks met volwassenen, het zijn niet mijn type mensen.” Inmiddels zien we haar op feestjes gezellig keuvelen met onze vrienden en kennissen. Kwam er een halfjaar geleden nog volop ge-ja-maar uit haar mond als we haar vroegen om mee te helpen, nu staat ze op en doet (meestal) zonder mokken wat we haar vragen.
De laatste weken overkomt het ons bovendien steeds vaker dat ze ons verrast met haar eigen initiatief. Liggen de terraskussens ineens binnen, vlak voordat het gaat stortregenen. Krijgen we een appje of we nog iets nodig hebben van de supermarkt, ‘want ik ben er nu toch’. Wordt er gevraagd hoe het vandaag op ons werk was.
Dus. Voor alle ouders van kinderen die nog niet uitgepuberd zijn: de puberteit is gewoon een chemisch proces. Het voorste deel van dat puberbrein moet vollopen en daar is tijd voor nodig. De pubertijd. Daar moet iedere puber doorheen. En dus ook iedere puberouder.
Tot die tijd: houd moed en blijf lachen.•