Een weekend naar de schoonouders om hen het goede nieuws te vertellen, viel in duigen. “We waren in een hotel, maar de hotelkamer heb ik niet verlaten. Ik was alleen maar aan het overgeven.” Het bleek het begin van een lange lijdensweg. Na dat weekend belde ze de verloskundige en ging ze met wat medicijnen tegen de misselijkheid naar huis. Die hadden helaas geen effect.

Drie weken later trok ze weer aan de bel. “Ik gaf elke dag acht keer over. Ik kon geen slokje water binnenhouden.” Bij Saonah was elk geluidje, elk luchtje, elke aanraking een trigger waardoor ze weer moest overgeven. Met elf weken belde ze weer naar de dokter en werd ze opgenomen. Ze was ernstig uitgedroogd. “Mijn aderen waren heel dun, ze moesten wel zes keer prikken en er kwam bijna geen bloed meer uit.” Na een nacht mocht ze weer naar huis.

Sondevoeding

Saonah hoorde van veel mensen dat de misselijkheid na het eerste trimester wel over zou gaan. Maar na haar tweede opname werd duidelijk dat ze niet alleen misselijk was, maar aan HG, extreme zwangerschapsmisselijkheid, lijdt. “Daarvan is niet duidelijk wanneer het stopt. Er zijn veel vrouwen die zelfs nog tijdens hun bevalling aan het kotsen zijn.”

Na de twaalfde week hield het dan ook niet op. “Ik bleef maar afvallen. De medicijnen werkten ook niet.” Ze viel uiteindelijk 12 kilo af. “Ik was zo verzwakt, ik kon niet meer staan of lopen. Toen zagen ze dat ik echt ondervoed was. Ze moest permanent aan de sondevoeding, om toch genoeg voedingstoffen binnen te krijgen.

In totaal werd Saonah zeven keer opgenomen. Na de laatste keer kreeg ze zulke heftige pijn dat het leek alsof met zeventien weken haar kindje zou komen. Gelukkig was dat niet het geval, maar haar darmen reageerden heel heftig op de sondevoeding. Een traumatische ervaring, vertelt ze.

Roze wolk

Na die laatste week begon Saonah zich eindelijk beter te voelen. Maar het was een lange weg, waardoor ze nauwelijks kon genieten en bang was dat ze haar kindje zou verliezen. “Ik was vooral bezig met overleven en ik voelde me ook niet zwanger. Op de echo’s zie je dat dan, maar zelf ben je ziek. Ik had zo’n fijn beeld van een roze wolk. Maar mijn buik groeide niet, ik vermagerde elke dag en ik zag er niet stralend uit.”

Inmiddels is Saonah 23 weken zwanger en gaat het beter met haar. “Sinds een paar weken voel ik hem ook. Ik ben niet alleen mager en ziek meer, maar heb nu ook een buikje.” Waar ze eerder nog helemaal niet met shoppen bezig was, struint ze nu het internet af naar leuke babykleertjes. Wel zit ze nog aan de sondevoeding en dat blijft ze totdat ze haar startgewicht bereikt, nog zo’n drie kilo.

Erkenning

Saonah hoopt vooral dat er meer bekendheid voor HG komt. “De ziekte heeft zo’n enorme impact op je werk, op je gezin, op de vrouwen; fysiek en emotioneel. Er moet meer begrip voor komen. Nu wordt er vaak gedacht: ‘het is maar misselijkheid en het gaat wel na 12 weken over, maar dat is het niet.” Met meer erkenning hoopt ze ook dat er beter advies kan worden gegeven, iets wat ze zelf heeft gemist tijdens de eerste vier maanden van haar zwangerschap.

Of ze weer zwanger durft te worden, weet ze nog niet. Als je HG hebt gehad, is de kans groot dat je het bij een volgende zwangerschap weer hebt. “Ik zou dolgraag meer kinderen willen, maar er is een angst.” Wel weet ze nu beter waar ze aan begint. “Ik kan bijvoorbeeld eerder starten met sondevoeding of met medicatie waarvan ik weet dat het helpt.”

Tip van Saonah: vrouwen die lijden aan HG, kunnen terecht bij de praatgroep van Stichting ZEGH. Zij zetten zich actief in voor en ondersteunen vrouwen die hier aan lijden.

Lees ookDochter Teddy helpt Bibi Breijman door zware zwangerschapsmisselijkheid