“Ik kom uit een gezin waar sparen heel belangrijk is. Mijn ouders hebben dat in onze opvoeding meegegeven: ‘Ga bewust om met je geld, koop niks impulsief’. Toen ik oud genoeg was om te werken stimuleerden ze om dat te doen. Ik begon op mijn vijftiende met een krantenwijk en werkte op mijn zestiende achter de kassa bij de Albert Heijn. Wanneer ik salaris binnenkreeg, moest ik een deel op mijn spaarrekening zetten, zodat ik kon sparen voor iets dat ik écht graag wilde.”

“Op mijn achttiende ontmoette in mijn huidige man. Hij had ook een baantje, maar ik merkte dat hij vrij makkelijk met geld omging. Als we ergens heen gingen, wilde hij altijd overal voor betalen, heel lief en vrijgevig. En als hij iets wilde, dan kocht hij het gewoon. Ik zag het verschil tussen ons en vond dat eigenlijk wel mooi.”

“Toen we gingen samenwonen, werd geld steeds meer een ding. Ik zette alles op een rijtje; wat krijgen we binnen en wat kost alles. Ik had op dat moment een spaarpotje van vijfduizend euro, maar mijn vriend had helemaal niks. Hij had nog nooit in zijn leven gespaard. We besloten elke maand een bedrag van vijfhonderd euro apart te zetten. Na een aantal maanden sparen konden we nieuwe meubels kopen en later een auto. De schoonfamilie zag dat. Ik hoorde een broer van mijn schoonmoeder tegen haar zeggen ‘Kijk naar al die spullen, ze zitten goed bij kas’. Vanaf dat moment begon mijn schoonmoeder een beroep op ons te doen.”

Lees ook
Wat moet ik nu: ‘Mijn zoon heeft psychoses, moet hij uit huis?’

“Het begon bij kleine bedragen, voor de boodschappen. Ik vond het best lastig, wij hadden hard voor ons geld gewerkt. Voor mijn vriend was dat anders: het is toch familie? Familie helpt elkaar. Zijn vader had een wisselend inkomen omdat hij als zelfstandig ondernemer werkte. Het werd pas echt een probleem toen zijn moeder haar been brak en niet niet meer kon werken. Op een avond kregen we een berichtje via WhatsApp: zijn schoonouders konden de huur niet betalen en wilde een bedrag van achthonderd euro lenen. Dat was even slikken, maar we hebben het wel gedaan. Je wilt niet op je geweten hebben dat je schoonouders hun huis uit moeten.”

“Die achthonderd euro hebben we weer helemaal terug gekregen, geen idee hoe ze daar aan kwamen. Maar het probleem blijft bestaan, en de bedragen worden steeds hoger. Mijn schoonmoeder heeft familie in het buitenland en wil daar graag rond de feestdagen heen. Ze heeft ze al lang niet gezien, omdat ze nooit geld heeft om te gaan. En dus wordt er opnieuw bij ons om geld gevraagd. Maar waar houdt het op? We zijn toch geen bank? Ik heb altijd geleerd; als je geen geld hebt moet je het ook niet uitgeven. Of moet ik gewoon blij zijn dat wij geld hebben en het kunnen missen?”

Wat moet Aïscha doen? Reageer hieronder of op Facebook.

OPROEP
Zit je zelf ook in een situatie waarin je het echt even niet meer weet? Mail je verhaal dan naar redactie@lindanieuws.nl en laat je (anoniem) adviseren door andere LINDAnieuws-lezeressen.