Wereld in de fik
Zestien jaar lang werkte Rob in de televisiewereld. Hij werkte mee aan programma’s als de BZT Show en Checkpoint. Maar toen hij met een burn-out thuis belandde, besefte Rob dat hij iets anders wilde doen. Rob: “Het was toen het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis. Ik dacht: ‘De wereld staat in de fik. Ik ga doen wat ik kan doen’.”

Keiharde realiteit
Op Facebook zag Rob een oproep voorbijkomen voor reddingsbootmedewerkers op Lesbos, het Griekse eiland waar veel vluchtelingen arriveerden. Hij besloot erop te reageren, en een week later stond hij middenin de keiharde realiteit. Na Lesbos volgden missies als schipper van een reddingsboot op de Centrale Middellandse Zee. Vorig jaar verdronken daar meer dan vijfduizend mensen.

Absurde ervaring
“Een absurde ervaring”, vertelt Rob. “Je zit met toeristen in het vliegtuig naar een locatie op 3,5 uur afstand van Nederland. Maar vaar een paar uur naar het zuiden, en daar haal je op één dag zeshonderd mensen uit boten.”

Meisje van vier
“Ik herinner me nog dat ik bij een van mijn eerste reddingsacties een klein pakketje kreeg aangereikt vanuit een boot met vluchtelingen. Een natte doek. Ik dacht dat het bagage was. Mijn eerste reactie was dan ook geërgerd: ‘Ik ben hier niet om tassen aan te pakken’. Maar toen ik met mijn lamp erop scheen, zag ik een heel klein teer Afrikaans meisje van vier dagen oud in de doek.”

Verdronken
Het zijn dat soort persoonlijke verhalen die het meest raken. “Ik herinner me ook nog een moment dat we bij een boot kwamen waar 135 mensen in gepropt zaten. Onder in de boot dreven zeven lichamen. Op het moment zelf doe je wat je moet doen: de levenden veilig aan boord brengen. De volgende dag sprak ik een van de mensen die we gered hadden. Hij vertelde dat een van de omgekomen vrouwen zijn schoonzusje was. Hij had zijn broer beloofd voor haar te zorgen, maar ze was verdronken. In een laag water, urine en benzine. Toen ik dat hoorde, ging ik helemaal kapot.”

Gezin
Voor het gezin van Rob is het niet altijd even makkelijk. De vader van drie kinderen (9, 12 en 14) is steeds ongeveer drie weken weg, en zes weken thuis. “Als ik er niet ben, is dat klote. Ik mis mijn kinderen, en ik mis mijn vrouw. En zij mij.” Ook voor zijn kinderen was het in eerste instantie moeilijk te begrijpen wat hun vader deed.

Kinderen meenemen
Daarom nam Rob zijn gezin in 2016 mee naar een vluchtelingenkamp in Griekenland, waar Syrische vluchtelingen verbleven. “Ik had daar zulke fantastische mensen ontmoet, en zei bij thuiskomst tegen mijn vrouw Doortje: ‘Ik wil dat jullie ze ook ontmoeten’. In mijn omgeving vonden veel mensen dat ik niet goed snik was, maar we hebben er als gezin de mooiste vakantie van ons leven gehad.”

Kwetsbaar
“Het is ook een blijk van vertrouwen naar de mensen in dat kamp. Gechargeerd gezegd zijn alle hulpverleners dezelfde types: mensen die tegen een stootje kunnen. Maar als je je kinderen meeneemt, maakt dat je kwetsbaar. Je bent ineens vader onder de vaders. Mijn vrouw was moeder onder de moeders. Liepen mijn kinderen een schrammetje op, dan stond er direct een Syrische moeder klaar met een pleister.”

Doen wat we kunnen
Of Rob denkt dat hij de wereld kan veranderen? “Ik geloof in een wereld waarin kwetsbare mensen op de vlucht een helpende hand geboden krijgen. Natuurlijk maakt het op wereldniveau geen verschil of Rob Timmerman iets doet of niet. Maar mijn vrouw en ik willen als we negentig zijn terugkijken op een leven waarbij we denken: dit was het goede om te doen. We gaan er niet over, kunnen de oorlogen niet stoppen, maar we doen wel wat we kunnen.”

Morgen vertrekt Rob naar Irak om te werken voor CADUS, een Duitse NGO die met met een mobiel medische kliniek burgers helpt.