Suzanne Ensing (33) heeft geen bevalplan, maar met het scenario dat haar te wachten staat houdt ze geen rekening. Ze bevalt in de auto onderweg naar het ziekenhuis in Groningen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een relaxte zwangerschap”, vertelt Suzanne. “We hadden al een dochter, Marlin, en kregen na haar komst een miskraam. Dat zorgde voor wat onrust, dus helemaal onbevangen was ik niet. Maar verder was het absoluut een goede zwangerschap zonder klachten.”
Een strak omlijnd plan voor de geboorte heeft ze niet. “Ik vroeg de verloskundige: ‘Is geen plan ook een bevalplan?’ Zij vond van wel. Ik had alleen een paar wensen. Zo vond ik het gouden uur bij mij heel belangrijk en als dat – om wat voor reden dan ook niet zou kunnen – dan zou de baby in dat uur bij haar vader moeten liggen. En ik wilde liever geen pijnbestrijding, omdat ik uitging van de vrouwelijke oerkracht in mij.”
Hoe dichterbij de uitgerekende datum komt, hoe spannender Suzanne het vindt. “De bevalling van mijn eerste kind duurde ellenlang en daar moest een vacuümpomp aan te pas komen. Ik besefte dat ik dit kunstje weer moest flikken. Daar werd ik een beetje benauwd van, maar ik probeerde mijn zinnen te verzetten.”
En dan begint de bevalling rond 06.00 uur ’s ochtends. “Ik ben ontspannen opgestart. Met een peuter van anderhalf gaan de dagelijkse dingen gewoon door. Bovendien ben ik een nuchtere Groningse en dacht ik: go with the flow, we zien het wel. Ik ben het huishouden gaan doen, ging met mijn dochter naar de speeltuin en heb geschommeld: alles zodat de baby zou gaan zakken.”
Daar gaat ze gedurende de dag stug mee door. “We hebben gordijnen opgehangen en deurstoppen geplaatst. De hele dag deed ik klusjes. Rond 18.00 uur ’s avonds begon het pittig te worden en ben ik de weeën gaan timen. Die waren constant, maar hielden slechts een halve minuut aan. Ik wist dat ze een minuut moesten aanhouden, dus vond ik het te vroeg om de verloskundige in te lichten.”
Maar daar denkt haar partner Jeroen anders over. “Hij zei op een gegeven moment: je gaat nú bellen, je ligt hier te creperen, ze moet weten dat het is begonnen.” Dat doet Suzanne, maar ze krijgt de reactie die ze al verwacht: het advies om een warme douche te nemen en te ontspannen. “Maar het werd alleen maar heftiger.”
Het stel regelt dat Suzannes ouders komen oppassen. “Zij zagen hoe ik de weeën aan het weg puffen was.” Ze gaat in bad. “Maar de weeën werden alleen maar heftiger door de ontspanning en het warme water.” Dus belt Jeroen de verloskundige. Om 19.00 uur is ze ter plaatse en constateert ze dat Suzanne vier centimeter ontsluiting heeft. “We hadden alle tijd om rustig naar het ziekenhuis te gaan.”
De ringweg rondom Groningen is volledig opengebroken en Jeroen en Suzanne rijden door de binnenstad naar het ziekenhuis. “Het was een ritje van ongeveer twintig minuten over hobbels en kinderkopjes. In de auto pufte ik mijn weeën weg. Langzaam raakte ik in totale paniek. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ineens dacht ik dat ik in mijn zwangerschapslegging geplast had. Mijn vliezen waren gebroken. Het werd steeds heftiger.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Gynaecoloog Koen begeleidde eerste Nederlandse moeder geassisteerde keizersnede: 'Hele OK was er stil van'
En dan kan ze het niet meer tegenhouden. “Jeroen dacht volgens mij: ze is het helemaal kwijt. Maar toen voelde ik het hoofdje al. De verloskundige reed voor ons. Toen we voor het stoplicht stonden ben ik paniekerig gaan toeteren. Ik wilde uit de auto, maar Jeroen vond dat geen goed plan. Ik kon volgens hem niet midden op straat voor een shoarmazaak gaan liggen. Maar ik kon niet meer. De verloskundige kwam naar mij toe en had door wat er aan de hand was. Ze adviseerde me om alles rustig weg te puffen, maar ik kon niks meer weg puffen. Ik ging nu bevallen!”
De verloskundige belt het ziekenhuis om ervoor te zorgen dat ze buiten wordt opgewacht. Daarna racen ze verder, in de hoop nog op tijd te zijn. Waar het stoplicht niet groen is, rijden ze door rood. “Ik stond in de auto met mijn handen tegen het plafond en riep: oh mijn God, Jeroen. Ze komt eraan je moet haar aanpakken.” Vlak voor het ziekenhuis zet hij de auto aan de kant. “Ik had enorme persdrang en ze floepte er zo uit. Jeroen pakte Noor aan alsof hij een echte gynaecoloog was. Het was een moment van totale verstandsverbijstering.”
De laatste meters worden afgelegd naar de ingang van het ziekenhuis waar de verpleegkundigen al met een bed op Suzanne staan te wachten. “Ik had een lach van oor tot oor. Het klinkt misschien gek, maar dit was voor ons echt een droombevalling.” Eenmaal binnen worden de pasgeboren baby en moeder gecontroleerd. “Alles was goed.” Jeroen arriveert later omdat hij de auto nog moet parkeren. “Toen hij binnenkwam met bebloed t-shirt kreeg hij een staande ovatie. Het was allemaal heel bijzonder. We voelden ons ontzettend goed.”
Het leven lacht het jonge gezin toe. Marlin en Noor doen het goed en Jeroen en Suzanne zijn dolgelukkig. Al hebben ze geen idee hoe laat Noor exact is geboren. “Al sla je me dood. Ik was druk aan het werk en Jeroen lette ondertussen ook op het verkeer.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Rianne koos voor zwangerschapsafbreking vanwege ernstige hartafwijking: 'Onze zoon (5) was erbij'
