Als Kim Brouns (43) op haar 26e trouwt met haar grote liefde Joep, kan ze niet wachten om in verwachting te raken. Maar na het jarenlang geprobeerd te hebben, moeten zij accepteren dat het ouderschap er voor hen niet in zit.
Met Moederdag om de hoek is zo’n dag extra pijnlijk. LINDA. sprak met Kim over haar ervaring.
Vol goede moed en hoop trouwde Kim op haar 26e met haar liefde Joep. Kim was klaar voor het moederschap en keek uit naar het moment dat ze in verwachting zou raken. “Al snel ontdekten we dat het niet zo eenvoudig was”, vertelt Kim. Eerder, op haar achttiende, raakte ze ongepland zwanger, maar na een weloverwogen besluit koos ze voor abortus. “Ik heb nooit gedacht: had ik het maar gehouden. Maar je verwacht daarom juist niet dat het daarna zo lastig gaat.”
Na een jaar proberen, klopten Kim en Joep aan bij het ziekenhuis. Daar kregen ze te horen dat ze het nog een jaar moesten proberen. Als het dán niet lukte, konden ze terugkomen. “Het gros van de mensen die dat zegt, heeft waarschijnlijk nooit in zo’n situatie gezeten. Je neemt een jaar weg van mensen waarin ze al veel stress ervaren met een hoop teleurstellingen en tegenslagen.” Toen het na een jaar nog steeds niet lukte, werd onderzocht of Kim en Joep konden beginnen met IUI, wat staat voor intra-uteriene inseminatie, een vruchtbaarheidsbehandeling. Tijdens dit vooronderzoek ontdekte Kim dat ze PAP-4 had, een voorstadium van baarmoederhalskanker.
Kim kreeg door HPV op haar 28ste de diagnose baarmoederhalskanker: 'Werd per toeval ontdekt'
“Dan kom je plotseling in een heel ander traject terecht, waarbij eerst het HPV-virus weg moest zijn. Toen we eindelijk zo ver waren, konden we beginnen met de kunstmatige inseminatie. Op dat moment was ik 28, we waren inmiddels twee jaar verder.” Kim begon met hormooninjecties, die een dagelijkse routine werden. Eenmaal per maand bezochten Kim en Joep het ziekenhuis voor de inseminatie. “Ook dat ging weleens mis,” vertelt Kim. “Zo vergaten ze in het ziekenhuis twee keer om het door mijn man ingeleverde potje te verwerken, waardoor het niet kon worden ingebracht. Dan ben je weer een maand verder en is de teleurstelling weer groot.”
Tijdens de kunstmatige inseminatieperiode merkte Kim dat haar vriendinnen om haar heen in hoog tempo zwanger werden. “Ik merkte dat bevriende stellen hun blijdschap over hun zwangerschap gingen verhullen omdat ze wisten dat het pijnlijk voor mij was. Natuurlijk was ik blij voor hen, maar toch dacht ik steeds: wanneer ben ik aan de beurt? Als ik op dat moment twee dagen over tijd was, stond ik al bij de Prénatal. Maar zodra ik weer begon te menstrueren, zat ik weer huilend in een hoekje.”
Steeds meer Nederlandse vrouwen (on)gewenst kinderloos: waar komt dat door?
Naarmate de tijd verstreek, merkte Kim dat het moeilijk was om erover te praten, voornamelijk vanwege het ongemak van anderen. “Als ik de vraag kreeg of ik geen kinderen wilde en ik vertelde dat ik het wel wilde maar het niet lukte, hadden de meeste mensen geen idee wat ze moesten zeggen. Dat maakte het lastig om verder te praten over het onderwerp. Soms zeiden mensen ook tegen me: ‘geef het tijd, dan komt het vanzelf’ of ‘het is vast nog niet te laat’. Deze opmerkingen zijn misschien goed bedoeld, maar ze zijn ongelofelijk pijnlijk en kwetsend om te horen.
De bevriende stellen met kinderen organiseerden kinderfeestjes en sommigen van hen nodigden Kim en Joep niet uit. “Terwijl juist het missen van dit soort gelegenheden pijnlijk was voor ons. Vooral moeders met jonge kinderen trekken naar elkaar toe, waardoor ik automatisch buiten de boot viel.” Op de vraag wat haar wel had kunnen helpen, antwoordt Kim: “je wil je gehoord voelen en het gevoel hebben dat iemand oprecht geïnteresseerd is. Maak het bespreekbaar, ook al zit jij niet in dezelfde situatie.”
Ongewenst kinderloos: 'Ik ga mezelf niet meer met een babyshower kwellen'
Met Moederdag in zicht heeft Kim het nog steeds moeilijk. “Ook al hebben wij jaren geleden moeten accepteren dat het krijgen van een kind er niet voor ons in zit, blijven sommige zaken lastig. Als iemand in verwachting raakt en ik zie dat op Instagram voorbijkomen, ben ik soms nog geneigd om diegene te ontvolgen. Dat raakt me nog steeds.”
En dan zijn er de dagen in de aanloop naar Moederdag. “Ik weet dat het allemaal om commercie draait, maar het raakt me toch. Het is voor mij en voor veel andere vrouwen een dag waarop je je minder vrouw voelt. Moeten we er echt zo sterk mee geconfronteerd worden? Ik wil ook een lelijke tekening of aangebrande croissants op bed. Wat ik bijvoorbeeld wel heel erg kan waarderen, is dat bedrijven als Greetz en Rituals een afmeldknop hebben speciaal voor Moederdag. Op die manier voel je je toch een beetje gehoord.”
Advertenties over zwanger- en ouderschap kwetsen veel Nederlanders in aanloop naar Moederdag
Inmiddels heeft Kim ook steun gevonden bij een community KindVrijLeven, waar ze andere vrouwen ontmoet die ook ongewenst kinderloos zijn. “We zitten echt niet samen te huilen, maar hier worden juist de mogelijkheden van een leven zonder kinderen belicht. We doen veel leuke dingen samen en er wordt vaak spontaan iets georganiseerd. Dat kan nu eenmaal als je geen kinderen hebt.”
Kim schreef een boek over haar ervaringen met ongewenste kinderloosheid, het maken van keuzes en het ontdekken van persoonlijke interesses. You Got This is inmiddels verschenen en hier te bestellen.
LINDA. ontvangt een commissie wanneer je iets aanschaft via een affiliatelink op onze site.
Joost Kadijk: 'Mannen lijden (net zoals vrouwen) enorm wanneer ze ongewenst kinderloos zijn
