Even bellen
Ze verblijven daar bij vrienden – jawel, mét een telefoon. LINDAnieuws belde met de van oorsprong Achterhoekse Miriam.

‘De hele winkel ruikt naar jou’
Deo? Wat is dat? Oooh, deodorant. Na te zijn uitgebulderd, legt de goedlachse Miriam uit dat dat niet nodig is in de natuur. In de natuur stink je niet. Ik heb soms vijf dagen hetzelfde shirt aan. Pas als ik een enkele keer bij vrienden of familie ben, ga ik stinken. In een huis is geen wind, snap je. Wel ruikt mijn haar altijd heel erg naar kampvuur. Ik stapte eens een winkel binnen in mijn bushkleren. Ik vroeg aan de vrouw die me hielp of ik naar vuur rook. ‘Ehm, ja’, zei ze, ‘de hele winkel ruikt naar jou’. Nee echt, het is echt heel erg. Ik ruik het zelf niet meer, maar het duurt letterlijk twee weken voordat die geur eruit is. We wassen ons in de rivier. Zonder zeep. Dat water is zo schoon, dat ik zelfs mijn tampon erin durf te wassen. Nouja, tampon, een soort tampon. Eentje die je kunt wassen en kunt hergebruiken. 

‘We raken nooit uitgepraat’
Miriam ontmoette de Nieuw-Zeelandse Peter in India. Zij deed vrijwilligerswerk, Peter was avonturier. Het werd een ware lovestory. Een paar jaar later stelde Peter voor om samen in de natuur te gaan leven. Het simpele en primitieve leven dat we leiden, maakt ons gelukkig. Het is zo ongelofelijk mooi in de bergen. Als je er lang woont, neem je de energie van de bergen, bossen en rivieren over. Tuurlijk balen we wel eens als het bijvoorbeeld drie dagen achter elkaar regent. Zitten we daar met elkaar. En onze tent. Maar stress, nee. Of we elkaar nooit de hersenen willen inslaan? Haha, eigenlijk niet. We komen soms maanden niemand tegen, maar hebben niet de behoefte om tegen bomen of planten te praten ofzo. Met Peter raak je nooit uitgepraat, hij weet overal iets van, hij blijft maar doorkletsen. We vinden elkaar wel eens irritant hoor, maar dan ga ik gewoon even jagen of iets dergelijks. 

‘Met mijn jagersmes stak ik hem in zijn hart’
Dat jagen doet Miriam met een klein pistool, een jagersmes en een pijl en boog. We zijn ongeveer één keer per jaar in de bewoonde wereld. Ik ga dan een dagje op straat zingen en voor dat geld kopen we dingen zoals meel en bonen. Maar voor vlees moeten we echt op jacht. De eerste keer dat ik op een geit jaagde, schoot ik eerst drie pijlen mis en daarna twee pijlen raak. Maar dat beest bleef wegrennen. Die pijlen zijn twintig dollar per stuk, dus ik dacht, verdorie, dit is een dure geit, erachteraan! Ik denk dat ik wel een uur achter dat beest heb aangerend. Als ik stopte om uit te puffen, stopte hij ook. En zo ging het een tijdje door. Uiteindelijk verstopte hij zich in een grot en greep ik mijn kans. Met mijn jagersmes stak ik hem in zijn hart. Maar toen moest ik hem nog twee uur terugslepen naar onze tent. Ja, dit is eigenlijk wel een gruwelijk verhaal hè?

‘Als ik een jager tegenkom’
Spijt heeft Miriam nooit gehad. Nee, we zijn hartstikke gelukkig. Ik mis de bewoonde wereld als kiespijn. Drie jaar geleden was ik voor het laatst voor familie in Amsterdam, ik raakte helemaal getraumatiseerd. Al dat lawaai, die auto’s, die vrachtwagens. Bovendien zijn we in de bergen nooit ziek. Totdat we ons weer eens tussen de mensen begeven. Die maken ons dan meteen verkouden. Miriam legt uit dat je wel geld nodig hebt om haar levensstijl te kunnen realiseren. Ja, je moet wel geld hebben. Niet veel, maar wel wat. Om eten te kopen bijvoorbeeld, en soms wat kleren. We geven gemiddeld 35 euro per week uit. Hoe ze aan dat geld komt? We hadden goed gespaard, en over dat bedrag krijg ik rente. Tot slot noemt Mariam één minpunt aan het hele verhaal: haar familie. Die zie ik bijna nooit, maar ik schrijf ze brieven. Als ik dan een jager tegenkom, vraag ik of die mijn brief op de bus wil doen, en dat willen ze eigenlijk altijd wel.