‘Eigen mensen eerst’
Ik zie al weken vreselijke beelden op televisie, in het journaal, op internet, zegt Eva. En ik zie ook de verschrikkelijke, negatieve, commentaren in de trant van ‘eigen mensen eerst’. En als er slachtoffers zijn gevallen: ‘dat scheelt weer uitkeringen’. Dat maakte haar boos. Ja, heel boos. Ik dacht steeds, stel nou dat ik het was, weken- of maandenlang onderweg. Zouden jullie voor mij ook het liefst de deur dicht gooien?

Vrij impulsief
In de auto besloot ze, vrij impulsief, haar mening uit te spreken. Ze nam het korte verhaal in twee minuten op met haar iPhone – die het voor haar uittikte – en plaatste het op haar eigen Facebookpagina. Ik kreeg direct veel reacties en mensen wilden het delen, vertelt Eva. Vervolgens heb ik het bericht openbaar gemaakt en daardoor in plaats van driehonderd vrienden, tienduizenden mensen bereikt. Inmiddels is Eva dan ook een blogpagina gestart, waar ze in de toekomst vaker geschreven werk zal plaatsen. Over wat mij raakt, niet alleen over vluchtelingen, mijn ambitie is niet de leider van de vluchtelingenbende te worden, zegt Eva.

Vertaald in Engels en Turks
Eva vindt ook niet dat zij patent heeft op dit verhaal. Nee, ik vind het juist mooi als anderen het delen, zegt ze. Zo zijn er al mensen die hebben gevraagd of ze het mogen gebruiken en de namen mogen aanpassen. En ik heb verzoeken gekregen van een Britse en een Turkse vrouw die de tekst willen vertalen, zegt Eva. De meest opmerkelijke reactie kreeg ik van een Engelse vrouw die in Nederland woont. Zij bood me hulp en onderdak aan, ze had niet goed begrepen dat ik niet echt in deze situatie zit.

Hieronder de volledige tekst van Eva’s Facebookpost:

Dat ik dan met Anna heb besloten om op reis te gaan. Dat ik Jochem heb moeten achterlaten, of uit het oog ben verloren. Dat ik niet weet of hij dood is. Dat Anna al dagen huilt, omdat ze honger heeft en moe is. Ik kan haar niets meer geven, ik heb niks. Ik heb niet eens schoenen aan mijn voeten, of een deken tegen kou. En ik loop en ik loop en ik loop en ik ben kapot. Dat ik ons laatste beetje geld heb uitgegeven om dit te kunnen doen. Dat het niet meer uitmaakt of ik deze reis overleef. Misschien ga ik wel dood, dan heeft Anna geen vader en geen moeder meer. Dat me dat niet eens meer echt kan schelen, omdat het scenario dat waarheid zou worden, als we waren gebleven, nog veel verschrikkelijker zou zijn. Ik hoop dat Anna ergens een plek vindt waar ze groot kan worden zonder angst. Dat we welkom zijn. Daarom moet ik dit doen, daarom moet ik lopen, daarom moet ik over water en over land.

Dat jullie dan ook tegen mij en Anna zouden zeggen dat we beter weer terug naar huis kunnen gaan. Dat we komen profiteren, dat er geen plek voor ons is. Dat we maar lekker moet verzuipen. En dat als ik dood ben – dat er weer lekker eentje minder is. Dat je ons niet in je buurt wil en niet in je wijk en daar petities voor opzet. Dat we vieze moordenaars en terroristen zijn, allemaal.
De grootste stroom vluchtelingen is op de been sinds WOII. Nederland zou één moeten zijn en mensen eten en onderdak moeten geven. Mijn hart bloedt voor deze mensen en ik word misselijk van de teksten die sommige mensen plaatsen op Facebook.
Zo. Dat is eruit.