Steeds pijnlijker
In bovenstaande video, die vorige week is uitgebracht als onderdeel van een campagne om bewustzijn rondom hoofd- en halskanker te creëren, zijn Eline en haar man te zien. “Ik had een wondje op de zijkant van mijn tong dat maar niet wilde genezen”, vertelt Eline (71) aan LINDAnieuws. “Ik was niet ziek, maar uiteindelijk werd dat plekje pijnlijker en pijnlijker. Daarom ging ik na drie weken ermee naar de huisarts.” Die verwees haar meteen door naar de KNO-arts. “Het duurde ruim een week voordat ik de definitieve uitslag zou krijgen, maar de arts kon aan de kleur van de wond al afleiden dat het waarschijnlijk om een kwaadaardig gezwel ging.”

Gewoon pech
“Ik rookte niet, dronk nauwelijks, dus er was geen aanleiding om te denken dat het zoiets ergs zou kunnen zijn. Artsen konden absoluut geen aanleiding voor de tumor vinden bij mij: ‘Je hebt gewoon pech gehad’, zeiden ze.” Doordat het even duurde voordat Eline naar de dokter ging, zag de tumor kans om aanzienlijk te groeien. Volgens cijfers checkt zeventig procent van de Nederlanders het gebied rondom hun keel, mond en neus niet (genoeg) op verdachte plekjes. Eline: “Als je een gek plekje hebt en het zit er na twee weken nog, dan moet je echt even langs de huisarts gaan.”

Gesplitste kaak
De operatie die zij moest ondergaan, was bijzonder ingrijpend. “Acht specialisten zijn een hele dag bezig geweest”, vertelt ze. “De helft van mijn tong moest worden verwijderd en een lap huid van mijn onderarm werd daar weer aangezet. Dat weefsel komt heel goed met elkaar overeen.” Daarvoor moest Elines kaak worden gesplitst, haar lymfeklieren worden onderzocht op uitzaaiingen en haar kaak weer aan elkaar worden bevestigd met een titanium plaatje. Het duurde daarna nog zes weken voordat haar onderkaak weer aan elkaar was gegroeid.

Lees ook
Annet: ‘Toen de tumor tóch niet weg bleek, voelde het pas alsof ik kanker had’

Stem kwijt
In die zes weken moest Eline gebruik maken van sondevoeding. “Maar dat was niet het moeilijkste waar ik tegenaan liep”, zegt ze. “Ik had namelijk ook nog 35 bestralingen nodig. Daar bleek ik heel heftig op te reageren, waardoor mijn stem verdween.” Zes weken lang kon Eline niet praten. Daarna kon ze langzaam maar zeker weer geluiden produceren; door oefeningen met een logopedist kreeg ze uiteindelijk haar spraakvermogen terug, maar nog steeds kan ze niet langer dan een half uur achter elkaar praten. “Dan begint er zich vocht in mijn tong op te hopen en moet ik rust nemen.”

Broodje kaas
Ook qua eten zal het voor Eline nooit meer worden zoals in de tijd vóór ze ziek werd. “Het hoeft niet vloeibaar te zijn, maar wel zacht. Vlees kan ik niet eten. Ook krijg ik een extreem branderig gevoel als ik iets eet met een te scherpe smaak. Indiaas eten bijvoorbeeld, maar ook ananas of grapefruit.” Een gerecht dat ze echt mist en niet kan vervangen? “Ik zou heel graag een broodje met oude kaas willen eten.”

‘Je bent nog zo fit’
Dat is een klein dingetje, maar: “Veel mensen uit mijn omgeving begrijpen niet wat het precies inhoudt.” Dat merkt ze bijvoorbeeld doordat er vaak verbaasd wordt gereageerd op het feit dat zij nog zo fit is. “Maar dat is noodzaak”, legt ze uit. “Ik sport veel en neem extra voedingssupplementen. Ik moet zo gezond mogelijk leven, want als ik fysiek minder sterk word, zal eten nog veel moeizamer gaan. Maar mensen zeggen juist vaak: ‘Hoe kun je na zó’n operatie nou nog zo sportief zijn?'”