Elke dag één boete
Het is 22.45 uur, het regent pijpenstelen en er is een parkeerplek voor de deur. Er zit alleen geen geld in mijn portemonnee, want ik ben student. Wat zou jij doen in zo’n geval? Waarschijnlijk net als ik die gare Ford op goed geluk hier toch maar parkeren. De volgende ochtend tref ik om 09.15 uur twee verregende papiertjes achter mijn ruitenwisser aan. Voor elke dag één boete.

Ongeloof
Ik woon in Leiden, maar werk in Hilversum. Ik zit vijf dagen per week ruim twee uur per dag in mijn auto. Jarenlang. Wat een geluk dat ik van autorijden houd. En dat ik me een tweedehands Mercedes kan veroorloven. Minpuntje is alleen die enveloppe van het Justitieel Incasso Bureau die bijna wekelijks op mijn deurmat ligt. En het bijbehorende ritueel. Ongeloof, openscheuren, gevloek: weer drie kilometer te hard gereden. Ik wil weg uit dit land.

Snorremans
Goed, regels zijn regels en sommige zijn best goed. Ik heb bijvoorbeeld altijd mijn gordel om. Zodra ik mijn straat uit rijd, klik ik hem vast. Behalve als er al na twee seconden een politieauto achter me zit, dan wacht ik even, anders valt het op. En snorremans buigt zo wel af. Maar snorremans buigt niet af. Ik moet stoppen. Ik krijg een vette bekeuring, niet eens een waarschuwing. Ik ben boos, een beetje hysterisch, ik moet huilen. Want ik heb altijd mijn gordel om. Echt waar.

Volvo-vrouw
Nieuwe stad, nieuwe auto. Ik ben geen Mercedesmeisje meer, maar een Volvo-vrouw. Zo zie ik mezelf in ieder geval terug op een zwart-wit-foto: een mevrouw met een grote zonnebril op achter het stuur. Ik ben het echt, blijkt uit de boete die ik in Wenen krijg thuisgestuurd vanuit Duitsland. Mijn vergrijp is dat ik te dicht op mijn voorligger zit geplakt. Nou ja.

Plakkunst
En wat is dit nu weer? Een boete omdat het Oostenrijk-vignet, dat mij het recht geeft op de Autobahn te fahren, niet helemaal volgens de regels der Oostenrijkse plakkunst op de ruit is bevestigd. De boete is ook nog eens ruim hoger dan de prijs van het vignet zelf. Langzaam dringt de verschrikkelijke waarheid tot me door: boetes en ik, wij zijn onlosmakelijk en grensoverschrijdend met elkaar verbonden.

Wonder
Ik parkeer de auto propvol verhuisspullen met de laadklep naar de ingang van mijn voordeur, tegen de rijrichting in. Na het eerste rondje uitladen zie ik een politieagent een verse boete onder mijn ruitenwisser schuiven. Entschuldigung, wat is er aan de hand? Ach so. Verboden andersom te staan. Deze vorm van wetsovertreding had ik niet zelf kunnen bedenken. Voor het eerst lukt het me om mijn emoties te bedwingen; ik gooi al mijn charmes in de strijd. En dan gebeurt er een wonder. De agent scheldt de boete kwijt.

Halleluja.