De Antilliaanse Archell Thompson (46) is een succesvolle ondernemer, schrijver en theatermaker. Maar wanneer hij wordt aangesproken op taalfouten, raakt hem dat nog altijd: ‘Als volwassen man voel ik me soms best klein’.
Toen er weer een mail binnenkwam die hij niet meteen kon beantwoorden omdat hij hier altijd langer over doet, was de maat vol. Hij besloot zijn worstelingen te delen via LinkedIn. “Ik wil het bespreekbaar maken.”
Archell Thompson is geboren en getogen op Curaçao. Hij besloot op zijn 21e naar Nederland te vertrekken “voor een betere toekomst. In Nederland waren zelfs de uitkeringen hoger dan mijn loon in Curaçao. Ik kwam in Zwolle terecht, maar het werken in de kou was niks voor mij.”
Uiteindelijk meldt hij zich aan voor de landmacht. “Daar heb ik vijf jaar gediend, onder andere in Bosnië.” Thompson haalde een tien voor een toets waar de meesten niet voor slaagden. “Ik vroeg zo vaak of ik het cijfer nog eens mocht controleren, dat mijn leraar boos werd. Ik kwam daar eigenlijk voor het eerst in aanraking met het gevoel van minderwaardigheid.”
Maar het laatste wat hij wil is medelijden. “Er zijn genoeg mensen die me willen helpen. Ik wil niemand de schuld geven van dat minderwaardigheidsgevoel, ik heb het zelf ontwikkeld.”
Toch zijn er heel wat factoren die bijdragen aan dat gevoel. “In mijn jeugd ervaarde ik dat mensen vaak meer waarde hechtten aan de woorden van een Nederlandse man dan wanneer een Antilliaanse man wat zei.”
En de vele opmerkingen over zijn taalgebruik helpen niet mee. “Mensen keuren je af op het gebruik van lidwoorden, maar die kennen we niet op Curaçao. Ik heb dat gevoel voor de Nederlandse taal niet.” Thompson wordt dan ook vaak aangesproken. “Sommige mensen wachten tot na een overleg, maar soms word ik middenin een overleg gecorrigeerd, en publiekelijk. Dan bedank ik ze, maar eigenlijk doet het pijn.”
Inmiddels heeft hij een indrukwekkende carrière. Zo maakte hij onder andere de theatervoorstelling De Naakte Antilliaan, schreef hij een gelijknamig boek en zette hij een eigen managementbureau op. “Als ik op het podium sta, ben ik niet bezig met taal. Ik praat vanuit gevoel. Maar als het is afgelopen en mensen vragen ‘Wil je een interview?’, dan sluit ik me af.”
Ook mails stuurt hij liever eerst langs zijn vrouw of dochters ter controle. “Soms is het ook de omgekeerde wereld. Mijn dochter zit op het VWO en ik kan haar niet helpen. Andersom vraag ik juist wel eens hulp aan haar. Dat ik dat als volwassen man aan haar moet vragen, voelt niet goed.”
Met zijn LinkedIn-bericht wilde hij het taboe aankaarten. Maar dat hij zoveel reacties zou krijgen, had hij niet zien aankomen. “Ik had verwacht dat mensen zouden zeggen: ‘Je moet meer je best doen’. Maar ik kreeg zoveel positieve reacties.”
“Een parkeerwachter las mijn bericht en durfde eindelijk tegen zijn collega te vertellen dat hij dyslexie heeft.” Zijn advies voor andere mensen die worstelen met opmerkingen over hun taalgebruik is dan ook simpel: “Praat erover, dat werkt.”
Boek Merlijn Kamerling over vader Antonie wordt theatervoorstelling
