Aanslagen 11 september

Omar besloot uiteindelijk naar Nederland te komen. Hij kreeg een goede baan, een Nederlands paspoort en het geluk lachte hen toe. Tot de aanslagen in New York van 11 september: Omar voelde zich in de Westerse wereld als moslim niet meer thuis, vertelt Noor. Hij vond dat hij werd gediscrimineerd.

‘Ik had geen vrijheid meer’
Omar wilde terug naar zijn vertrouwde Egypte. Dit werd mogelijk toen Noor haar baan verloor en geld mee kreeg, waar ze twee villa’s en een auto van kochten. Het leek zo mooi, maar alles veranderde: Omar werd agressief, kon zijn handen niet thuis houden en Noor werd constant bedreigd. Ik was zíjn bezit en had geen vrijheid meer, vertelt ze. Als hij mij alleen in ons huis achterliet, was er altijd een bewaker bij de deur om mij in de gaten te houden.

‘Hoe haalde ik het in mijn hoofd’
De politie in Egypte weigerde haar te helpen. Toen ik naar het politiebureau vluchtte omdat Omar mij bijna had doodgeslagen, werd het ontkend. Want ‘hoe haalde ik het in mijn hoofd om iets slechts over mijn man te zeggen?’ Voor Noor was het duidelijk: Deze cultuur, corrupte wetgeving en zijn geloof staat haaks op – en mijlenver van – mijn Westerse denkwijze.

Genoeg
Na twee jaar lang mentale en financiële uitbuiting en lichamelijke toetakelingen – door de Egyptenaren simpelweg omschreven als ‘bezness’ (business) – was het genoeg. Met de hulp van vrienden sloeg Noor op de vlucht. Slechts haar dierbare hond en een koffertje met daarin een paar foto’s en wat kleding nam ze met zich mee terug naar Nederland.

‘Helemaal alleen’
De meest angstige uren van haar leven volgden, maar Noor kwam veilig aan op Schiphol. Echter, waar ik bang voor was gebeurde: ik stond er alleen voor. Mijn familie en vrienden waren er wel, maar de Nederlandse wetgeving doet niets voor mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Er was geen meldpunt, de politie kon niets voor haar doen omdat Omar híer geen strafbaar feit had gepleegd en geen enkele hulpverlener kende het begrip ‘bezness’.

Bezness Alert

Voor Noor hét moment om hier verandering in te brengen: met haar in 2011 opgerichte website Bezness Alert wil ze sindsdien meer bekendheid geven aan het fenomeen ‘bezness’ en slachtoffers, omstanders en familieleden begeleiden. Ook zet ze zich in voor betere voorlichting.

Nederlandse ambassade
Noor: Als gevolg hiervan wordt sinds kort, in samenspraak met het Ministerie van Buitenlandse Zaken, op de website van de Nederlandse ambassade in Egypte gewaarschuwd voor beznesspraktijken. Daarbij werkt ze samen met de Universiteit van Maastricht om het fenomeen ‘huwelijkse gevangenschap vanuit religie’ in kaart te brengen.

‘Recht op mijn pensioen’
Noor stelt: Bezint eer gij begint. Natuurlijk kan een huwelijk tussen twee culturen goed gaan, ik ben zelf een kind van een Indonesische vader en Nederlandse moeder, maar wees altijd allert op de mogelijke gevolgen. Ik zou bijvoorbeeld nooit meer officieel van Omar kunnen scheiden. Dat wil hij niet en dat laat die corrupte wetgeving in Egypte simpelweg toe. Dit betekent dat Omar na mijn overlijden nog steeds recht heeft op de helft van het nabestaandenpensioen.

Vertrouwen
Maar hoe hard het ook klinkt, daar ligt ze niet wakker van: Ik kan er wel mee zitten dat hij nu als ‘God in Frankrijk’ leeft met twee villa’s, een auto en straks ook míjn geld, maar ik moet door. Het vertrouwen in de mens ben ik gelukkig niet verloren, en dat vind ik het belangrijkste.

Al haar heftige ervaringen heeft Noor gebundeld in het boek Kus, Kus, Bezness. Bestellen kan hier.