Tentoonstelling in De Balie
De Balie in Amsterdam schonk vandaag aandacht aan de portrettenserie van Van Der Velden. De tentoonstelling heet Who Runs The World? Girls! en is nog tot 25 april te bezoeken. De tentoonstelling gaat over de leefomstandigheden van vrouwen die in kledingfabrieken in Bangladesh of Cambodja werken. De vrouwen komen in speciale vakbonden op voor betere werkomstandigheden en betere lonen. Maar de vakbonden zijn niet geliefd en zorgen voor een risico. Fabriekseigenaars werken op verschillende manieren de vakbonden tegen: door het gebruik van intimidatie, geweld, discriminatie, ontslag en het plaatsen van arbeiders op een zwarte lijst.

Te weinig salaris
De top vijf grootste merken die in Cambodja kleding laten maken zijn: H&M, GAP, Levi Strauss & Co en Adidas. Het overgrote deel van de 500.000 kledingarbeiders in Cambodja zijn vrouwen die vanuit het platteland naar de stad zijn gekomen. Daar hopen ze in de kledingindustrie genoeg te kunnen verdienen om zichzelf en hun familie te onderhouden. Het minimumloon ligt op 60 euro per maand; veel te weinig om gezond van te kunnen eten en te leven.

Niet naar school
Bangladesh is na China de grootste exporteur van kleding in de wereld. H&M is het merk dat het meest inkoopt in Bangladesh. Voor veel vrouwen in Bangladesh is het werken in de kledingindustrie geen keuze maar noodzakelijk. Veel jonge vrouwen kunnen hun school niet afmaken omdat de financiële situatie van hun familie hen dwingt te stoppen. Ze moeten vanwege geldproblemen werk zoeken: dat is vaak alleen te vinden in een van de duizenden kledingfabrieken. Het minimumloon ligt hier op 50 euro per maand.

Mim Salma Akter (23) naait 400 ritsen per dag aan kleding. Haar basissalaris is 46 euro per maand. Met overuren haalt ze weleens 66 euro. Ze vindt de kleding die ze maakt erg mooi: maar dat kan ze nooit betalen.

Uit onvrede heeft Daliya (20), wonend in Dhaka in Bangladesh, begin 2013 haar eigen vakbond opgezet.

Kat Mea (30) slaat met behulp van een machine de hele dag knopen in broeken. Naast haar werk is ze vakbondsleidster in de fabriek.

Thy Phalla (25): ik moet altijd kiezen: koop ik eten of stuur ik geld naar mijn familie? Ik wil de mensen in Nederland laten weten dat voordat je je kleren aantrekt je in het label van je kleding kijkt. Zie je ‘Made in Cambodia’ in je label staan, bedenk dan hoe hard wij hebben gewerkt aan het kledingstuk.

Tania Akter (23):  ik was altijd erg goed op school, maar op een gegeven moment was het geld op en moest ik gaan werken. Anders had ik wel bij de overheid willen werken als functionaris. hoe meer mensen weten hoe het er hier aan toe gaat, hoe meer mensen ons kunnen steunen. En dat hebben we nodig. 

Naast haar werk in de fabriek is Nurun Nahar (40) als vicepresident actief voor de grootste vakbond van Bangladesh: ik vertel jonge vrouwen wat hun rechten zijn en hoe ze voor zichzelf kunnen opkomen in de fabriek. Ik kan ze geen geld geven, ik kan ze alleen informatie geven.

Shahnaz (23) werkt 6 dagen per week van 8 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds als naaister in een kledingfabriek die voor Nederlandse merken produceert. Per uur naait ze 100 kragen aan shirts. Ik eet een keer per maand vlees of vis, meestal als ik mijn salaris heb gekregen.

Chhung Srey Sros (37) naait talloze tailles aan broeken, de hele dag door. Zo’n twintig tot dertig keer werkt ze bovenkant van een broek af. Het is niet zo dat ik mijn werk leuk vind, ik vind er echt helemaal niks aan, maar het brengt brood op de plank en in die zin moet ik het ermee doen.

Kijk voor meer informatie over de fotoserie op de site van Marieke van der Velden of van de Schone Kleren Campagne.