Beleefd afgewezen
Rosa was op stap toen een onbekende man haar aandacht probeerde te trekken. Ze wees hem – geciviliseerd – af en vertrok met een vriendin naar Het Pakhuis, een ander café in de Groningse binnenstad. Daar liep ze door een menigte cafébezoekers naar haar vriend, die verderop zat, toen ze achterlangs in haar kruis werd gegrepen door dezelfde onbekende.

Wat was je eerste reactie op dat moment?
Ik heb geschreeuwd en hem een klap in zijn gezicht gegeven. Vervolgens ben ik naar het personeel gestapt, dat niks deed. Toen ik na twintig minuten weer bij ze aanklopte, werd letterlijk gezegd: Even rustig doen, ik sta nu een sigaretje te roken. Daar ben ik nog steeds zo kwaad over.

Wanneer besloot je om aangifte te doen?
Ik dacht eerst: we drinken nog een wijntje, ik laat mijn avond hier niet door verpesten. In de dagen erop bleef het echter door mijn hoofd spoken. Wat moest ik hier nou mee? Een paar dagen later belde de eigenaar van Het Pakhuis me op, dat hij beelden had van de bewakingscamera. Dat heeft me over de streep getrokken. Het hielp ook dat ik een foto had gemaakt van de dader, waar hij herkenbaar opstond.

Alsof het voorval nog niet vervelend genoeg was, bleek dat aangifte doen van aanranding ook nogal wat voeten in de aarde kan hebben.

Hoe ging het aangifte doen in zijn werk?
De politie probeerde me van gedachten te veranderen in het eerste gesprek. Ik zou een melding moeten doen, in plaats van aangifte, omdat de vervolgingskansen toch vrijwel nihil waren. En, zeiden ze, ‘schrijf maar niet te veel over de zaak, dat brengt alleen maar onrust in de stad’.

En toen?
Na mijn eerste contact met de politie kreeg ik een bedenktijd van twee weken. Die is standaard, zodat mensen niet snel een valse aangifte doen. En om ‘de emotie uit de zaak te halen’, zoals een agente zei. Nou, bij mij liepen de emoties juist steeds hoger op. Het verhoor duurde 3,5 uur en rechercheurs vroegen naar details waarvan ik dacht: wat is daar in vredesnaam de relevantie van? Ik vind sowieso dat je vrij honds wordt behandeld als je aangifte komt doen. Dat ligt overigens niet aan de rechercheurs, maar aan het protocol.

Kun je een voorbeeld noemen?
‘Weet je nog wat voor bh je droeg?’ Dat ze wilden weten welke onderbroek ik aanhad, ok, daar kan ik nog inkomen, maar mijn bh? En ik had een Mexicaans biertje gedronken; ze wilden weten of dat een Corona of een Desperados was. Dat wist ik niet meer. Tijdens zo’n verhoor heb je continu het gevoel dat je iets verkeerd zegt.

Hoe gaat de zaak nu verder?
Mijn vrienden die erbij waren worden ook verhoord, om te vertellen wat ze wel en niet hebben gezien. Daarna gaat de politie op zoek naar de dader en dan is het nog de vraag of ze hem mogen aanhouden. En daarna kunnen ze hem pas verhoren.

Wat zou je vrouwen aanraden die iets soortgelijks overkomt?
Bel direct 112, dan moeten ze je helpen en geldt de bedenktijd van twee weken niet. Ik hoorde pas later dat ik dat eigenlijk had moeten doen. Maak een foto. En vooral: bagatelliseer het niet. Als het een vriendin van je overkomt, moet je zeker niet zeggen: kom, we doen een wijntje, dan is het klaar.

Rosa Timmer schreef naar aanleiding van de kruisgrijper voor het Dagblad van het Noorden een uitgebreid artikel over hoe het is om aangifte te doen. Haar video van de aangifte kun je hieronder bekijken. Ook wijdde ze verscheidene columns aan het voorval.