Lees ook
Man uit Breda (18) meldt zich voor doodrijden peuter

Minutieus verslag
Op 27 april 2016, rond 15.00 uur wordt in de Veurnestraat in Breda Nasim (3) aangereden. De bestuurder rijdt door, Nasim overleeft de aanrijding niet. Later die avond meldt een achttienjarige man zich bij de politie voor het doodrijden van de peuter. Motoragent Niek was met zijn collega Koen als een van de eersten ter plaatse. In een blog vertelt hij van minuut tot minuut wat er die middag gebeurde, en wat er in hem omging.

Rillingen
Zo legt hij uit dat hij over zijn portofoon steeds meer informatie over het slachtoffertje kreeg. Informatie waardoor hij harder wilde gaan rijden dan voor de politie is geoorloofd. ‘Ik voelde de rillingen over mijn rug lopen. Ik merkte dat ik onbewust harder ging rijden dan volgens de brancherichtlijn is voorgeschreven. We mogen 40 km harder rijden dan plaatselijk toegestaan, maar daar zat ik ruim boven.’

Ongeloof
Eenmaal ter plaatse was er eerst vooral ongeloof. ‘Ik kon niet de link leggen met een kind en dat witte dekentje wat ik zag. Het dekentje was ongeveer 60 cm lang. Daar kon toch geen kindje onder liggen. Ik zag ook helemaal geen bloed of iets wat erop kon duiden dat het wel zo zou zijn.’

Jongetje
Tot een toegesnelde ambulancebroeder het doek optilde: ‘Toen zag ik dat er wel degelijk een kindje onderuit kwam. Ik zag dat het een jongetje was. Ik zag dat hij op zijn rug lag en met zijn onderlichaam gedraaid lag. Ik zag dat hij een luier om had die eigenlijk te groot was voor zijn postuur. Op de buik van het kindje een zwarte veeg, alsof het van een bandafdruk was.’

Collega
Niek probeerde zijn collega Koen te sparen: ‘Ik zag aan alles dat dit hem ook niet goed deed. Koen heeft twee kinderen in de leeftijd van drie en vijf jaar oud. Zijn jongste is dus net zo oud als het kindje wat hier zojuist is aangereden. Ik zei: “Pak jij de portofoon maar, ik regel het hier wel.”‘

Reanimatie
De motoragent nam de reanimatie over van het ambulancepersoneel. ‘Toen kwam ik tot de conclusie dat ik nog nooit een kindje heb hoeven reanimeren. Ik zag dat mijn handen net zo groot waren als zijn totale borstkastje. Achter mij hoorde ik een hoop gegil en geschreeuw. Het bleek de moeder van het kindje te zijn. Dit geschreeuw ging door merg en been.’

Compliment
De pogingen van hem en andere hulpverleners waren tevergeefs: de peuter overleed na de aanrijding. Hij sluit zijn blog af met: ‘Een aantal dagen later kreeg ik een mail met daarin een compliment van een buurtbewoner. Hierin werden de complimenten uitgesproken zoals wij die dag gewerkt hadden. Dat wij wellicht tegen beter weten in toch het kindje zijn gaan reanimeren. Het feit dat er toch nog mensen zijn die de moeite nemen om een compliment uit te spreken doet me goed.’