Lees ook
Weduwe Angelique (49): ‘Ik was ineens vader, moeder en kostwinner tegelijk’

‘Ups and downs’
Mariannes man Jeroen was al jaren depressief, maar toch kwam zijn dood niet minder onverwacht. “Hij was moe van het leven, maar we zeiden zo vaak tegen elkaar: ‘We hebben elkaar, we hebben drie gezonde kinderen.’ Toen zijn vader overleed en ik zwanger was van onze jongste ging hij heel erg achteruit. Hij kreeg medicijnen, maar had alsnog last van ups and downs. Natuurlijk spookt het door je achterhoofd, maar nee, ik had het écht niet zien aankomen.”

‘Wat is er met papa?’
Op een ochtend in november trof Marianne haar man beneden aan. Haar kinderen waren daarbij. “Ik wilde het uitschreeuwen, maar dat kon niet. Ik wist dat ik meteen moest handelen. Ik heb ze naar boven gebracht en vervolgens mijn broer gebeld, die in zijn onderbroek in de auto is gestapt. Hij heeft me geholpen met de kinderen. Ze verbleven tijdelijk bij hem thuis terwijl ze maar bleven vragen: ‘Wat is er met papa? Wat is er met papa?'”

‘Papa, kom je spelen?’
“Dat is het allerergste”, gaat Marianne verder. “Tegen je kinderen moeten liegen om ze die avond te vertellen dat hun vader overleden is. De jongste was op dat moment twee jaar, dus die snapte er niet veel van. Hij is zelfs een keer – toen mijn man al opgebaard was – op hem gaan zitten. ‘Papa, papa, kom je spelen?’ Iemand in de kamer zei: ‘Haal hem weg!’, maar ik zei: ‘Nee, hij moet leren wat dood is, hij moet leren dat zijn vader niet meer zal reageren.'”

Egoïstisch
Jeroen was 37 jaar toen hij uit het leven stapte. “Veel mensen noemde hem egoïstisch, omdat hij een vrouw en drie kinderen achterliet. Mensen oordelen zo snel, terwijl ze helemaal niet weten wat er in iemand schuilt. Natuurlijk ben ik op het begin ook erg boos geweest. Ik dacht alleen maar: ‘Jij komt er makkelijk vanaf zo.’ Maar die boosheid heb ik snel achter me gelaten. Als hij het leven echt niet meer zag zitten, waarom zou hij dan niet mogen beslissen om uit het leven te stappen?”

Spectaculair
Voornamelijk in het begin merkte Marianne dat mensen er meer met elkaar over praatten, dan met haarzelf. “Mensen zijn bang om je te kwetsen, maar wat ik veel erger vind, is dat ze er wel met elkaar over praten. Ze vinden het een soort van spectaculair. De één maakt het nog ‘mooier’ dan de ander. Mensen die je bijna niet kent, vragen dan heel brutaal: ‘Hoe is het gebeurd?'” Maar Marianne heeft ook heel veel steun gehad, onder anderen van mensen van wie ze het niet had verwacht. “Sommigen kwamen eten brengen of boden aan mijn kinderen op te halen. Ook de school richtte gedenkhoekjes in.”

‘Het leven gaat door’
De afgelopen maanden waren immens zwaar voor Marianne. “Je hebt kinderen, dus alles gaat meteen door. Mijn man werd 11 november gecremeerd, en 12 november kwam Sinterklaas het land in. In de week na zijn crematie stond ik dus gewoon weer in de winkel, cadeautjes voor in de schoen te kopen. Mijn man had ook een eigen zaak, dus moesten er afspraken worden afgebeld. Er komt zoveel op je af. En het leven gaat door, ook al wil je dat niet.”

Verdriet
Als moeder van drie jonge kinderen had Marianne dan ook niet altijd tijd om haar verdriet te verwerken. “Zo wilde een van mijn kinderen toen we terug kwamen van de crematie diezelfde avond nog Sint Maarten lopen. Mijn moeder begreep niet hoe ik dat kon toestaan, maar ik dacht alleen: ‘Als zij daar op dat moment behoefte aan hebben, waarom dan niet?'” Ik wil niet dat mijn kinderen later zeggen: ‘Toen mijn vader overleed, hield ook mijn leven op.'”

Herinneringen
Het is vandaag Internationale Weduwendag. “Er is eigenlijk elke maand wel iets wat ons doet herinneren aan mijn mans dood”, zegt Marianne. “Dan is het zijn verjaardag, of die van mij of van een van onze kinderen, of kerst, oud en nieuw of Vaderdag.” Dat is confronterend. “Mijn jongste dochter speelde vorige week de hoofdrol in een toneelstuk op school. Dan mis ik hem zo erg en zeg ik tegen haar: ‘Papa zou hier heel graag bij geweest zijn, lieverd.'”

Steun
Mariannes broer, schoonzus en ouders hebben haar door de afgelopen maanden heen gesleept. “Mijn broer helpt me met alles, financieel en emotioneel. Zonder hem, mijn schoonzus en ouders zou ik het emotioneel niet hebben gered. Daardoor denk ik elke dag als ik opsta: ‘We gaan er een goede dag van maken. Dat moet. Dat ben ik verplicht.’ En nu is het langzaam maar zeker verder gaan met het leven. We proberen de draad weer op te pakken, met Jeroen in ons.”

Marianne en Jeroen:

‘Zelfmoord? Praat erover’. Telefoonnummer 0900-0113 of 113Online.nl.