Berggorilla’s
Het is met kerstmis ook weleens voorgekomen dat ik net uit Kigali vertrok (uit Hotel des Milles Collines uit de film Hotel Rwanda) op weg naar de berggorilla’s in de Rwenzori mountains en halverwege werd aangehouden door Hutu rebellen met Kalasnikovs. En het jaar erop maakte ik met mijn camera opnames van spelende olifanten in een modderpoel in Botswana.

Bont gemaakt
Ook bonte kerstpartijen zijn de revue gepasseerd. Zo kwam ik met de jeep waarmee ik door Zuid-Amerika toerde vast te zitten op de zoutvlaktes van San Pedro de Atacama, en moest de kerst wachtend op hulp worden doorgebracht in een tentje. Ik vierde feest in Sucre, Bolivia, met cokesnuivende Nederlanders die in het huurlingenleger hadden gezeten en ik danste met prostituees in louche clubs in Buenos Aires. Hoe dan ook, de onbedwingbare drang naar het verkennen van onbekende streken, natuur en culturen won het meestal van de Kerstman. Bovendien behoorde het verdragen van regen, natte sneeuw en snijdende wind niet tot mijn sterkste kanten. Maar dit jaar is anders.

Kerstgevoel was kwijt
Voor het eerst geef ik eerlijk toe dat ik wat heb gemist. Kerst in de tropen zonder dierbaren voelt nu eenmaal niet als een ‘echte’ kerst. Het kerstgevoel dat ik in de loop der jaren ben kwijtgeraakt, wordt door de liedjes in de winkels, de geur van speculaas en oliebollen en de lampjes in de kerstbomen meteen uit zijn sluimertoestand gehaald.

Vuurtje stoken
Het huis in Amsterdam waar ik bivakkeer is voorzien van een open haard en iedere gelegenheid gebruik ik om een vuurtje te stoken (met aanmaakblok, want met kranten lukt het me niet) en kaarsjes aan te steken. Dat de avond snel valt is hiervoor een zegen. Met opgewekt gemoed trotseer ik de kou om met hele zakken haardhout te zeulen over de knusse Utrechtsestraat, een aanmaakblok onder mijn oksel.

Dikke lagen roomboter
De warmte van de haard, de geur van het verkoolde hout, de gloeiende wangen, het doet me allemaal aan vroeger denken. Aan geborgenheid, liefde, kerstliedjes, de geur van dennennaalden, mijn moeder die de hele dag in de keuken doorbracht met kalkoenen, de ontelbare lampjes in de boom, kerstbrood met dikke lagen roomboter. Het meest doet het me denken aan het boshuisje in Drenthe, waar we met het gezin urenlang door de bossen wandelden, reeënsporen volgden in de verse sneeuw, waar we voor het eerst op langlaufski’s stonden en warme chocolademelk dronken op de brink. En gek, deze herinneringen ontroeren me.
Ik had mijn avonturen niet willen missen, maar de kerstsfeer zoals ik die nu in Nederland ervaar heb ik gemist. En wat de feestvreugde vergroot is dat LINDA Wereldwijven een kerstborrel organiseert voor alle wereldwijven die nu in Nederland zijn. Ik kan nog maar één ding wensen: let it snow, let it snow!