Lees ook
Rowan (27) heeft cupmaat 75F: ‘Mannen vragen of ze mijn borsten als bijzettafel mogen gebruiken’

Zelfvertrouwen
“Rond m’n achttiende kreeg ik last van m’n borsten. Niet alleen vanwege de medische redenen – ik had last van m’n schouders, rug en nek – maar ook omdat ik erop werd aangesproken. ‘Wip er ‘es een uut’, zeiden mijn vrienden dan op z’n Fries. Dat deed niet veel goeds voor mijn zelfvertrouwen.”

‘Borsten verbergen’
Ook tijdens het stappen zag Karin mensen naar haar borsten kijken. “Ik ben niet op m’n mondje gevallen, dus zei dan: ‘Hallo, m’n gezicht is hier.'” Toch werd ze er onzeker van en trok ze vaak grote truien aan. “Ik probeerde ze te verbergen. Mijn zelfvertrouwen was verpest.” Toen Karin zes jaar geleden een autocross bezocht, werd er zó naar haar voorgevel gestaard dat ze besloot er niet langer mee te willen doorlopen.

Drie keer afgebeld
Ze stapte naar de huisarts en vroeg om een borstverkleining. Die kwam er, maar niet zonder slag of stoot. “Drie keer werd de operatie een dag van tevoren afgebeld, omdat er een spoedoperatie of iets anders tussendoor kwam. Zo’n vier maanden later werd ik uiteindelijk geopereerd. Ik zou een cup 75C krijgen, maar uiteindelijk is het 75E geworden omdat er per borst al een kilo weefsel was weggehaald.”

Vergeten
Op de uitslaapkamer vroeg Karin of ze haar moeder al ingelicht hadden, want zij zou op bezoek komen. “Bleek dat ze haar vergeten waren te bellen. De dag erna was ik ontzéttend beroerd: ze waren ook vergeten me een medicijn tegen misselijkheid te geven. Dat had ik dus van tevoren al moeten krijgen.” Toen Karin een paar dagen later naar huis mocht, vond ze dat er nog wel erg veel vocht in de drain (de fles die het wondvocht opvangt) zat. “Maar ik ben ook maar een leek, dus ik vertrouwde erop dat het goed was.”

‘Stinkwond’
Dat was het helaas niet. Eenmaal thuis stonk haar wond zo ontzettend dat ze een verpleegkundige om raad vroeg. Aangezien ze geen koorts of pijn had, zag zij geen noodzaak voor een ziekenhuisbezoek. Toen er een paar dagen later vocht uit de wond kwam, besloot Karin toch wéér aan de bel te trekken. “Het wondvocht had zich opgehoopt in mijn borst, vandaar de vieze geur. Later kwam het vocht er ook uit.”

Deuk
De hechtingen bleken te snel opgelost. In Karins rechterborst zat een gapend gat dat nog niet goed geheeld was, en links zat een wond van ruim 2 centimeter breed. “Toen het uiteindelijk dichtgegroeid was, hield ik er een borst aan over met een deuk erin, maar een hersteloperatie voor de littekens stond al gepland. Het is gebruikelijk om dat een jaar later te doen.”

‘Ik loop weer rechtop’
Of ze spijt heeft gehad van haar keuze vanwege al deze heisa? “Ik heb me weleens afgevraagd of ik er goed aan heb gedaan. Ik vind namelijk dat mijn tepels iets te hoog zitten. Als ik buk floepen ze soms zo boven mijn beha uit.” Toch is ze uiteindelijk erg blij dat ze de stap gezet heeft. “Ik kan leuke beha’s kopen, leuke shirtjes met meer decolleté en ik heb veel minder pijn in mijn nek, schouders en rug. Ik liep altijd gebogen, zodat die dingen minder opvielen. Nu loop ik weer rechtop.”