Eerder dit jaar spraken we Jojanneke, die haar zoon Loran na twee dagen verloor. Werktechnisch kwam ze in zo’n onmogelijke situatie terecht, dat er voor rouwen nauwelijks ruimte was.
“Ik huilde op een gegeven moment niet meer om het verlies van mijn kind, maar wel om hoe onbegrepen ik me voelde”, vertelde Jojanneke ons destijds. Hoe gaat het nu?
Lees ook
Jojanneke (37) verloor haar zoontje: ‘Ik huilde bijna meer om hoe onbegrepen ik me voelde’
Ingestort
In februari van dit jaar kwam Jojannekes zoontje Loran ter wereld. Hij werd te vroeg geboren, maar alles leek goed te gaan. Tot bleek dat hij een grote hersenbloeding had gehad voor de geboorte. Twee dagen later overleed hij. De wereld van Jojanneke en haar man stortte in, maar voor rouwen was weinig tijd.
Rouwverlof
Op werkgebied kwamen er tegenslagen: hoewel haar man van zijn werkgever hoorde de tijd te mogen nemen om het verlies te verwerken, werd er al snel verwacht dat hij weer volop aan de slag zou gaan. Het stel moest zich noodgedwongen bezighouden met organisatorische zaken, terwijl ze die tijd juist nodig hadden om te rouwen. Er heerste nog veel onbegrip vanuit de werkgever, vertelt Jojanneke als we haar vandaag opnieuw bellen.
Onbegrepen
“Wij zijn destijds met de werkgever om tafel gegaan, waardoor mijn man nu alle ruimte krijgt die hij nodig heeft, maar eigenlijk stond ons hoofd helemaal niet naar zulke zaken”, vertelt Jojanneke. “Ik had graag gewild dat anderen zich met zulke zaken bezighielden.”
Rouwverlof
Ook pleit Jojanneke nog steeds voor een rouwverlof van minimaal twee weken. “Ik besef dat dat verlof per situatie verschilt”, legt ze uit. “Als je moeder van 92 komt te overlijden, na een voltooid leven, kan dat anders voelen dan wanneer je kind overlijdt. Dat is zoiets groots.”
Foto: Jojanneke met haar man en zoontje Loran
Ups en downs
Jojanneke pakt haar leven langzaam weer op, maar dat gaat met pieken en dalen. “Ik denk dat dat de beste omschrijving blijft. Ik heb sinds februari nooit meer gezegd dat het goed met me gaat. Ik wacht nog altijd op het moment dat ik dat weer voel, maar zover is het helaas nog niet gekomen.”
Lood in de schoenen
Afgelopen vrijdag zijn zij en haar man voor het eerst weer naar een feestje geweest. “Met lood in onze schoenen. Ik voelde dat mensen anders naar ons keken dan voorheen. Dat begrijp ik hoor, ik deed dat zelf ook bij mensen die een kind verloren hadden, maar ik zou zo graag willen dat mensen gewoon naar Loran vragen.”
‘Wat leek hij op jou’
Dat gebeurt volgens haar weinig. “Mensen gaan het onderwerp uit de weg, uit angst dat ze iemand confronteren met het overlijden van hun kind. Maar met die vraag herinnert iemand me er juist aan dat mijn kind geleefd heeft. Ik vind het mooi als iemand een foto van hem ziet en zegt: wat leek hij op jou. Dat doet me juist geen verdriet.”
Zijn naam roepen
“Ik snap dat het lastig is”, gaat ze verder, “maar ik zou hem nooit kunnen roepen om thuis te komen voor het eten, dus áls ik zijn naam dan kan noemen, vind ik dat alleen maar fijn. Dat bevestigt dat ik zijn moeder ben.”
