We hebben ze gewaarschuwd…
Ik begreep maar nauwelijks wat er in mijn gastland gebeurde, het was onwerkelijk en barbaars. We werden overspoeld met informatie, die we direct en met beeld voorgeschoteld kregen. Waar ik pijn in mijn buik van kreeg, was dat men zich via de sociale media vooral geroepen voelde om een standpunt in te nemen. Niet alleen een standpunt als Je suis Charlie, maar er was ook een groep mensen die de schuld gaf aan de Islam en een andere groepering riep weer dat het de eigen schuld was van Charlie Hebdo, want we hadden ze al gewaarschuwd…

Rol van de ouders
Er bleek helaas meer verdeeldheid te ontstaan. Franse leraren die donderdag in de les over de aanslag wilden praten met hun leerlingen, waren geshockeerd door de reactie van een aantal van hen. Het overgrote deel was aangeslagen, hoe kon je om tekeningen vermoord worden? Maar enkele leerlingen zeiden vol overtuiging dat ze hun geloof hadden beledigd en dit dus te verwachten was. Hoe vreselijk belangrijk is het dat wij als ouders onze kinderen begeleiden in het leven?

President Hollande op de hak
Zo blijkt maar hoe essentieel het is dat wij onze kinderen vertellen dat geen enkel geloof het doden van anderen goedkeurt. Had dan niemand gezien dat Charlie Hebdo álle religies, en ook politici op de hak neemt? Dat zelfs President Hollande nog niet zo lang geleden op de voorpagina prijkte met een sprekende piemel uit zijn broek die zei: Ik ben de president? Satire. Vrijheid van meningsuiting. Kom op mensen.

Mijn man is gendarme
Mijn man is gendarme (militair politieagent). Wij hebben veel vrienden die ook gendarme zijn en bij de speciale eenheden werken die vrijdag de gijzelnemers hebben gedood. Mijn man en ik zijn al bijna twintig jaar samen. Het is een leven waar ik wel vaker pijn in mijn buik van krijg. Het is zijn keus om zijn leven te geven wanneer het erop aankomt. Dat heb ik geaccepteerd. Ik heb acht jaar geleden op een begrafenis om een van onze vrienden gehuild. Vermoord in Afghanistan door de Taliban. Mijn hart brak toen ik zijn vrouw omhelsde en naar zijn kinderen keek, die te klein waren om zich later hun vader nog te herinneren. Ook deze vrouw had ooit van haar man geaccepteerd dat hem dit zou kunnen overkomen.

De wereld is gek geworden
Dat sms-te ik vrijdag naar mijn broertje in Amsterdam. Mijn man en ik besloten er niet veel over te zeggen tegen onze vijfjarige dochter. Wat moest ik zeggen? Lieverd er zijn mensen die andere mensen doodschieten omdat ze een tekening hebben gemaakt….? Ik vond dat onze dochter nog even mocht geloven dat het enige enge op deze wereld de grote boze wolf is. Dezelfde avond circuleerden er berichten op Facebook. Collega’s van mijn man ontvingen sms-jes. Dader Amedy Coulibaly zou vanuit de Joodse supermarkt zijn vrienden hebben gebeld. Zijn boodschap was duidelijk: zoveel mogelijk doelwitten raken in de komende dagen en vooral politieagenten en hun familie doden. Mijn pijn-in-mijn-buik-gevoel heeft plaats gemaakt voor pure misselijkheid.

Je suis Charlie. En ik ben best een beetje bang.