De Migraine Week 2016 gaat vandaag van start. Ongeveer 3,5 miljoen Nederlanders hebben te maken met hevige hoofdpijnen. Jarno Blaas (37) is daar één van. Hij heeft clusterhoofdpijn.
Op zijn zestiende kreeg hij zijn eerste aanval: het begin van jarenlange, ondraaglijke pijn.
Lees ook: Wat te doen tegen migraine?
‘Geen normale hoofdpijn’
Door zijn eerste aanval werd Jarno totaal overvallen: “Ik wist niet wat me overkwam, maar ik wist wel dat dit geen normale hoofdpijn was.” Ook de dokter plaatse vraagtekens bij de symptomen van Jarno. “Er werd geneigd naar migraine, maar bij migraine wil je in een donkere kamer liggen, iets waar ik juist geen behoefte aan had.” Jarno’s aandoening bleek uiteindelijk clusterhoofdpijn te zijn: een hevige vorm van hoofdpijn waarbij je juist bewegingsdrang krijgt, omdat de pijn zo ondraaglijk is. Maar die diagnose kwam pas anderhalf jaar later.
Immuun
Jarno kreeg medicatie na medicatie voorgeschreven. “Voor elk medicijn dat ik kreeg, werd ik immuun.” En dus besloot hij preventieve medicatie te proberen. De grootste trickers van (cluster)hoofdpijn zijn alcohol, stress en voeding. Vooral E-nummers zijn een grote prikkel. Boodschappen doen werd een hele dagtaak voor Jarno: “In de supermarkt keek ik bij elk product op de achterkant.”
Vijftien uur pijn
“Maar dat heb je er wel voorover. Je doet er alles aan om normaal te kunnen leven.” De aanvallen van Jarno liepen op een gegeven moment zo hard op, dat zijn clusterhoofdpijn zich ontwikkelde tot een chronische ziekte. “Ik heb soms zo’n acht aanvallen per dag van anderhalf tot twee uur.”
Lees ook: Facebooker Gerwin heeft zeer praktische tip tegen migraine
Hoe voelt dat dan?
“Als een aanval op komt zetten, voel ik een dreunende pijn. Die pijn wordt steeds heftiger tot het bijna ondraaglijk is. Je moet je voorstellen dat je ogen er van binnen worden uit gedrukt en er tegelijkertijd iemand met een ijspriem tegen je hoofd aan het rossen is.” In 2011 kwam Jarno in een diep dal terecht: hij werd afgekeurd en kwam in de ziektewet terecht.
Operatie
Twee jaar later nam Jarno deel aan een experimenteel onderzoek waarbij sensoren in zijn nek werden geplaatst, die de aanvallen konden onderbreken. Dat resulteerde in juli 2014 in een operatie, waarbij een simulator – “Ik leg het altijd uit als een pacemaker” – in zijn heup werd geplaatst. “Via mijn ruggengraat loopt een elektriciteitsdraad waarmee ik de aanvallen kan controleren.” Het begin van het einde? “Ik heb sindsdien mijn sociale leven weer terug, maar werken lukt nog niet want dat veroorzaakt teveel stress. Ik kan alleen maar hopen.”
De elektriciteitsdraad waarmee Jarno de aanvallen kan controleren:
