‘Op een deken op de vloer’
Zvezdana: ”Dit gebeurde, op een deken op de vloer. ‘Weet je zeker dat je 34 weken bent? Je gaat zo makkelijk liggen.’ De verloskundige legde haar hand op mijn buik: ‘Wat voelt ’ie klein aan!’ De week ervoor had een andere vroedvrouw nog gezegd dat het formaat van de baby in orde was. Met een doptone had ze het hartje laten horen.”

‘Bel je man’
”Nu schuift datzelfde apparaatje van links naar rechts en van onder naar boven over mijn buik, maar al wat we horen is mijn eigen trage hartslag. ‘Misschien kan mijn collega wel iets vinden.’ Ook zij schuift de doptone vergeefs over mijn buik. ‘Had je niet eerder kunnen bellen?’ Was het mijn eigen schuld? ‘Bel je man.”’

‘Waarom?’
Twee dagen later, op 27 augustus 2015, wordt Mikki de Vrieze in het Amsterdamse Onze Lieve Vrouwe Gasthuis geboren. In stilte. Hij is klein, zijn ribbenkast is wat ingevallen, maar alles klopt – behalve zijn hartje. “Het is een prachtig kind”, zegt verpleegkundige Margo. “Waarom, in godsnaam, is hij overleden?”

‘Als journalisten’
Zvezdana en Jop spitten om die vraag te kunnen beantwoorden, wetenschappelijke artikelen, richtlijnen, beleidsdocumenten, Kamerstukken en interne documenten door en spraken ruim dertig bronnen. “Allen hebben we als journalist benaderd. De verloskundigen en gynaecoloog Uittenbogaard spraken we in eerste instantie als ouders. Hen hebben wij later ingelicht en hun reacties verwerkt. De verloskundigen willen niet met hun naam in de krant.”

Lees het onthutsende en uitmuntende achtergrondartikel op NRC.nl.