Hoe heb jij Kinderen voor Kinderen ervaren?
“Ik denk met zoveel liefde aan die tijd terug. Het was echt een droom die uitkwam. We keken altijd met het gezin naar Kinderen voor Kinderen op televisie en dan zong ik altijd mee. Ik had ook alle platen en cd’s. Dus toen ik auditie mocht doen en aangenomen werd, was ik door het dolle heen. Mede dankzij Kinderen voor Kinderen heb ik een ontzettende leuke jeugd gehad. We waren ook allemaal vrienden van elkaar en ik was fulltime aan het zingen. Dat is wat ik het liefste doe, dus wat wil je nog meer?”

Hoe kwam je eigenlijk terecht bij het koor?
“Nou, ik heb er inderdaad niet zelf om gevraagd. Daar ben ik veel te verlegen voor. Mijn moeder zat samen met een vriendin van haar op een zangkoor. Het zoontje van die vriendin deed auditie. Omdat ik veel bezig was met zingen, vroeg mijn moeder of ik dat ook wilde. Ja, natuurlijk. Na de auditie werd ik aangenomen. Het jongetje overigens niet, omdat hij te jong was. Later kwam hij er wel bij. Ik was acht jaar toen ik begon bij Kinderen voor Kinderen.”

Hoe lang heb je bij Kinderen voor Kinderen gezeten?
“Tot mijn veertiende, dus zes jaar. Ik zag er op mijn veertiende nog erg jong uit, vandaar dat ik lang bij het koor mocht blijven. Maar toen kreeg ik wel een brief met daarin de mededeling dat ik toch echt te oud was. Ik heb wel mazzel gehad, want daarna mocht ik nog twee jaar meedoen met theatertour van Kinderen voor Kinderen, dit omdat de meesten van de arbeidsinspectie te jong waren om veel op te treden. En daarna heb ik nog drie jaar als achtergrondzangeres meegedaan met het VARA Kinderen voor Kinderen Songfestival. Toen zong ik ook allemaal liedjes van Kinderen voor Kinderen. Ik ben dus echt heel lang lid geweest van de familie.”

Er is een lied in het bijzonder waar iedereen je van kent, toch?
“Ja, dat is Het Tietenlied. Alleen de oudste meisjes van het koor konden dit zingen. Met zijn vijven moesten wij het voorzingen en ik werd uiteindelijk gekozen. Ik vond het wel heftig om dat te zingen, want ik zat in die periode net op de middelbare school en was een jaar of dertien. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeder me ophaalde na de repetities en dat ik in huilen uitbarstte en zei dat ik het eigenlijk helemaal niet wilde zingen, want ik was bang voor de reacties. Uiteindelijk heb ik toch tegen de dirigent gezegd dat ik de solo wilde doen. Het was immers ook een hele eer als je solo mocht zingen, want er stond maar elf nummers op een album.”

En hoe waren de reacties uiteindelijk?
“Dat viel dus heel erg mee. Ik had heel rare opmerkingen verwacht. Maar op school vond men het maar wat stoer dat ik het lied zong. Ok, ik heb wel een paar keer gehoord dat jongens naar me riepen dat ik helemaal geen tieten had. Maar ja, daar kun je op wachten. Ik was in die tijd zo plat als een dubbeltje.”

Na twintig jaar kent men je nog steeds van dit lied, hoe is dat?
Ja, heel gek. Ook wel grappig, want ik word nog weleens geboekt voor een optreden. En dan wordt er nog steeds gevraagd of ik Het Tietenlied wil zingen. Vooral op studentenverenigingen is het nummer populair. Ik heb het onder meer op studentenfeestjes in Utrecht, Delft en Amsterdam gezongen.”

Wat doe je nu eigenlijk, mis je de showbizz?
Nee, ik mis het niet. Want ik ben nu weer een beetje bezig. Sinds zes jaar woon ik in Los Angeles (LA). Daar doe ik commercials, modellenwerk en heb ik een band waar ik mee tour. Die band bestaat uit vier meiden op strings, en ik doe de vocalen. We reizen heel veel. Met Oud & Nieuw gaan we zelfs naar Qatar. Verder ben ik bezig met twee programma’s: LA Breakfast voor KPN (te zien vanaf 12 januari) en een programma voor Ziggo Sport wat ik nu al een jaar doe. Beiden worden in LA opgenomen en in Nederland uitgezonden. Ik ben dan wel minder in de spotlight, maar nog steeds creatief bezig.

Dit is Elise nu:

In 2005 had EliZe nog een hit in Nederland (op 10 in de top 40) met het nummer Automatic: