Één jaar na de aanslag herdenkt LINDAnieuws de MH17-ramp. We blikken in 17 afleveringen terug op die verdrietige, chaotische tijd. Vandaag deel 14 met Hans, die zijn dochter Elsemiek (17) verloor.
Elsemiek was precies zeventien toen de ramp plaatsvond. Ze was voor een vakantie onderweg naar Maleisië, met haar moeder, de man van haar moeder en haar halfbroertje.
Onbegrip en verbazing
Ze was een bescheiden, lief meisje. Geen vervelende puber, geen losgeslagen feestbeest. Ze was slim, ze wilde bouwkunde gaan studeren aan de TU in Delft en ze speelde heel graag piano. En ik mis haar elke minuut van de dag, vertelt haar vader Hans. Elke ochtend word ik wakker met een knoop in mijn maag. Met een gevoel van onbegrip en verbazing. Want hoe kan dit zo’n lief meisje, mijn enige kind, overkomen? De pijn van het verlies is nooit afwezig. Inmiddels kan ik wel weer van dingen genieten, maar het plezier zal altijd naast het verdriet bestaan. En ja, soms denk ik: wat heeft alles wat ik nu doe nog voor zin, als zij er niet meer is?
Het mag gewoon niet waar zijn
Hans herinnert zich nog elk detail van het moment waarop hij hoorde wat er was gebeurd. Ik was eerder naar huis gegaan van werk, om het einde van de Tour de France te kunnen zien, toen een vriend mij belde. Dat ik even op Teletekst moest kijken. Er was iets goed mis. Ik las het en wist het meteen. Ik had Elsemiek die ochtend nog aan de telefoon gehad en ik wist precies hoe laat haar vliegtuig vertrokken was. Toch wil je het niet geloven. Het mag gewoon niet waar zijn.
Geen informatie
In de uren die volgden, kreeg Hans net als andere nabestaanden te maken met de chaos bij de betrokken instanties. Elke keer als ik belde moest ik wéér mijn gegevens doorgeven en vertellen voor wie ik belde. Ik zou op de hoogte gehouden worden, maar hoorde niets. Het heeft heel lang geduurd voordat we informatie kregen. Ik ben daar woedend over geweest. Ook die eerste weken erna. Als het Amerikaanse slachtoffers waren geweest, had daar meteen een half leger gestaan om de lichamen veilig te stellen. Nederland moest het weer diplomatiek aanpakken. Achteraf gezien was het waarschijnlijk wel het beste, anders waren er daar wellicht nog meer slachtoffers gevallen.
Ze is altijd bij me
Aan de muur in de woonkamer hangt een grote foto van Elsemiek op het strand. Zo is ze toch altijd bij me, vertelt Hans. Soms praat ik tegen haar, dat helpt. En als ik niet thuis ben is ze er ook, kijk maar. Hans schuift iets van zijn horlogebandje af. In het opzetstukje zit de bovenkant van de zegelring van zijn dochter. Hier hebben ze haar ook mee geïdentificeerd. Ze was één van de eersten. Toen ze het kwamen vertellen zeiden ze: u mag van geluk spreken meneer, ze is bijna helemaal intact. Ze bedoelden het natuurlijk goed, maar je begrijpt dat zoiets snijdt in je ziel. Van geluk spreken? Het enige kind dat ik had is dood.
Foto’s slachtoffers
Sommige nabestaanden wachten nog steeds op ‘stukjes’ van hun dierbaren, vertelt Hans. Ik ken mensen die nu al voor de dertiende keer bericht krijgen. Anderen hebben niets meer dan een botsplinter. De lichamen die nog enigszins intact waren, zaten achterin het vliegtuig. We mochten foto’s komen bekijken. Sommige nabestaanden hebben dat gedaan, om het af te kunnen sluiten, ik niet. Ik herinner haar liever zoals ze nu hier aan de muur hangt. Maar het kan altijd nog, wie weet heb ik die behoefte ooit wel.
Steun van over de hele wereld
Hans heeft met enkele andere nabestaanden contact gehouden. Maar ook vanuit onverwachte hoeken kwam er steun. Een Amerikaan schreef mij dat hij had gelezen dat ze bouwkunde wilde gaan studeren. Hij had zeventien jaar geleden, op zijn zeventiende, hetzelfde gedaan. Aan het begin van zijn studie had hij een maquette gemaakt, die wou hij mij nu geven, als eerbetoon. Ik heb eerst vriendelijk bedankt, maar nu staat hij hier toch in de kast.
Elke wedstrijd een staande ovatie
Een andere bijzondere ontmoeting vond plaats in Newcastle. Ik was er met vrienden voor een voetbaltoernooi, toen ik gebeld werd door de BBC voor een interview. Ze vertelden mij dat in Newcastle een vader van één van de slachtoffers woonde. Ik sprak met hem af bij een wedstrijd tussen Newcastle en Manchester United. Zijn zoon was een groot voetbalfan. In de zeventiende minuut stonden ineens alle 50.000 mensen op om te applaudisseren. Ze bleken dat elke thuiswedstrijd te doen, als eerbetoon. Een enorm heftige ervaring, waar ik nu nog tranen van in mijn ogen krijg.
Hans plaatste op een berg in het Oostenrijkse Pertisau een herdenkingsbordje voor zijn dochter op een bankje. Ze kwamen er vaak met kerst.
Ik zal ze krijgen
Voor Hans zijn er nog veel losse eindjes. Hij volgt al het nieuws rondom vlucht MH17 op de voet en maakt zich nog steeds druk om de gang van zaken. Vliegen doet Hans nog wel. En als ik ga, dan reserveer ik altijd op rij zeventien. Ik zal ze krijgen, zegt hij met een kleine glimlach. Afgelopen week was de diploma-uitreiking van de klas van Elsemiek, waar Hans ook bij aanwezig was. Want daar had zij ook gewoon moeten staan.
