Leven met twittervrienden
Ik weet niet of iedereen zo denkt, zegt Eliza (@muisje_eliza op Twitter). Dat je aan slecht nieuws denkt als je man weg is en je sirenes hoort. Mijn leven bestaat voor een groot deel uit Twittervrienden en toen ik na twintig minuten nog niks had gehoord, werd ik nieuwsgierig. Via Twitter zag ik dat de ambulances op weg waren naar een plek op de route die Michel aan het fietsen was. Toen stond mijn hart stil.

Je deelde je waarnemingen, vermoedens, angsten en uiteindelijk ook het ergste nieuws met je bijna drieduizend volgers op Twitter. Was je niet bang dat Michels familie mee zou lezen?
Michel heeft een heel moeilijke relatie met zijn familie. Bijna niet uit te leggen, zo moeilijk. En dan nog, ze weten hoe ik ben. Ze weten dat ik veel online ben. Het heet niet voor niets social media.

En je eigen familie?
Zij weten niet beter en vinden het oké dat ik mijn leven zo deel. Dit is jouw manier om nieuws te verwerken, zei mijn moeder vandaag nog tegen me. Daarmee doelde ze op de nasleep van Michels overlijden, maar het geldt ook voor de tijd daarvoor. Mijn zusje en schoonzusje zitten ook op Twitter. Mijn vrienden. Mijn werk.

Begrijp je dat mensen het vreemd vinden dat je je leven zo uitgebreid deelt op Twitter?
Ja. Ja ik snap heel goed dat mensen dat vreemd vinden. Maar voor mij is het mijn sociale leven. Het is voor mij de nieuwe manier van meeten, van vriendschappen maken. Dat je kunt twitteren: hé, we doen vaak boodschappen bij dezelfde supermarkt, zullen we een keer een kop koffie drinken?

Ga je ook twitteren tijdens de uitvaart?
Tijdens niet, dat is nog steeds een taboe. Ervoor en erna wel denk ik. Tijdens de dienst ben je niet met je telefoon bezig, die leg je aan de kant uit respect voor de doden.

Deze tweets stuurde Eliza net voor en na Michels dood: