Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me afvraag hoe je ‘het doet’. Voel je je goed? Heb je een rustige dag of hang je de wildebras uit? Had ik al gezegd dat ik je mis? Dat ik niet alleen fysieke afstand, maar ook een gevoelsmatige bespeur?

Terwijl ik heel goed weet hoe het voelt om mama te zijn. Hoe fijn het dragen van die speciale titel wel niet is. Je grote broer Dex noemt mij al zes jaar zo. Ik weet ook nog als de dag van vandaag hoe het voelde om hem, mijn eigen minimensje, negen maanden lang zo dicht bij mijn hart te dragen.

Lees ook: Sophie de Buisonjé openhartig over draagmoeder: ‘Zij is ons oventje’

Het voelt heel dubbel, maar tussen jou en mij ontbreekt die band die tijdens een zwangerschap ontstaat, nog volledig. Je bent helemaal van ons. Elke cel, elke vezel, elke haar. Van je kruin tot je tenen. We hadden niet in blijere verwachting kunnen zijn. Toch kan ik je de eerste negen maanden van je leven niet op weg helpen.

Dat voelt zo dubbel, omdat ik het heel graag had gewild, maar simpelweg niet durfde. Omdat mijn lichaam en met name mijn buik mij eerder in de steek liet. Het schonk mij leven, maar overviel mij in een andere periode van mijn leven ook met iets dat er absoluut niet thuishoorde. En hoewel ik weet dat er maar weinig dingen in mijn leven zijn geweest die ik écht niet aan heb gedurfd, was een tweede zwangerschap daar wel één van. Er is bijna niets op deze hele wereld dat ik liever wil dan jou. Toch is er één ding waar ik nog meer naar verlang. Dat is jou en Dex niet alleen de eerste negen maanden, maar als het even kan, de eerste 900 maanden van jullie leven op weg helpen. Zelfs als jullie al gauw genoeg vinden dat dat van die 900 maanden misschien wat overdreven is. Dat aantal kunnen we dan altijd nog naar beneden bijstellen. Laat het me in ieder geval geprobeerd hebben.

Daarom heb ik de zorg voor die eerste fase van je leven heel bewust aan iemand anders overgedragen. Een andere dappere, krachtige vrouw die net zoals ik ooit, geen enkele angst had om alle fases van een zwangerschap te doorstaan.

Er gaat geen dag voorbij dat ik het lage tempo van de dagen niet vervloek. Dat ik fantaseer over dat ene moment dat we je in jouw eigen bedje in ons huis mogen leggen. Jouw thuis.

Zekerheden heb je nooit in dit leven. Dat mag je voor nu gelijk weer vergeten. In ieder geval tot je achttiende. Dan heb je nog je hele leven om een realistische volwassene te zijn. Wat wél zeker is, dat ik je eigenhandig naar die mijlpaal wil leiden. Je keer op keer op zal vangen als je genadeloos op je bek gaat en geen enkele zwangerschap me te lang duurt als het betekent dat ik erna de rest van mijn leven voor jou mag zorgen.