Merkte je iets aan je zusje in de tijd voor haar dood?
“Vivian piekerde veel. Ze was net afgestudeerd en wist niet goed welke kant ze op moest. Het was een periode waarin ze veel verantwoordelijkheid kreeg over haar leven. Ze had last van slapeloosheid en was somberder dan anders. Het was duidelijk dat het niet goed met haar ging, maar dit hadden we niet zien aankomen. Vivian was van zichzelf vrolijk en levenslustig. Op 3 september 2010 maakte ze totaal onverwacht een einde aan haar leven. Ze was toen 24.”

Wat deed dat met je, als zus?
“De eerste tijd na haar dood was ik in shock. Ik kon wel functioneren, maar vatte totaal niet wat er gebeurd was. Ik kon de twee personen niet met elkaar rijmen. De Vivian die ik kende, en de Vivian zoals het is afgelopen. Dit paste niet bij haar. Zelfmoord gebeurt bij een heel ander soort mensen, dacht ik altijd. Mensen die al jaren in de problemen zitten.”

Hoe ben je omgegaan met die gevoelens?
“Ik ben op zoek gegaan naar antwoorden. Waren er dingen die ik niet over haar wist? Ik was vijf jaar ouder dan Vivian en ik woonde in een andere stad. We hadden een ander leven. De enige manier om erachter te komen wat haar echt bezighield, was om iedereen te spreken met wie zij de afgelopen tijd was omgegaan. Dat heb ik gedaan.”

Heb je antwoorden gevonden?
“Ik heb na al die jaren en na vele gesprekken een redelijk compleet plaatje gekregen. Ik heb de verhalen naast elkaar gelegd, en  gedacht: ‘Ja, dit is wat er gebeurd zou kunnen zijn’. Mensen hebben het weleens over Vivians ‘keuze’ om uit het leven te stappen. Ik denk dat het geen bewuste keuze was. Het was een opwelling, een kortsluiting in haar hoofd. Dat maakt het extra moeilijk. Er was iets aan te doen geweest.”

Lees ook: Kelly’s vader deed een zelfmoordpoging: ‘Wij zijn de redder ontzettend dankbaar’

Ingrid legde haar zoektocht naar antwoorden vast in de documentaire “In het hoofd van mijn zusje”. Die gaat zaterdag in première op het Nederlands Filmfestival.

Waarom heb je ervoor gekozen dit in een film vast te leggen?
“Ik hou van creëren. Op deze manier kon ik mijn eigen vragen en emoties kwijt. De film is een persoonlijke zoektocht naar antwoorden op de vele vragen die ik had, en tegelijkertijd een kijkje in het hoofd van mijn zusje.”

Wat zou je graag bereiken met de documentaire?
“Bij jongeren tussen de 20 en 25 jaar is het zelfmoordcijfer momenteel hoog. Er wordt veel van je verwacht rond die leeftijd. Als het eens minder goed met je gaat, is dat moeilijk om te tonen. Mensen zijn bang om een mislukkeling te worden gevonden. Bij gesprekken na Vivians dood merkte ik dat mensen het prettig vinden om dat masker eens af te doen. Je moet kunnen tonen dat je je kwetsbaar voelt. Bij voorvertoningen van de film kwamen veel emoties los bij het publiek. Ik hoop dat de film bijdraagt aan het gesprek over de hoge verwachtingen van de maatschappij en aan het gesprek over suïcidepreventie in het bijzonder.”

Heb je vragen na het lezen van dit artikel? Bel met Stichting 113Online via 0900-0113.