Robin (28) woont in Amsterdam. Ze is single, op haar digitale vriend De Amerikaan na.
‘Goh, doe je ook aan waxen tegenwoordig,’ vraag ik aan de nagelstyliste die druk in de weer is iets elegants van mijn kluifjes te maken. Ze zit voorovergebogen en ik heb uitzicht op haar imposante boezem, die ze naar eigen zeggen cadeau heeft gekregen van haar man Willem. Laatst had ze slaande bonje met Willem en toen heeft hij geroepen dat hij het liefst haar siliconen eruit wilde rukken, maar dat niet ging doen omdat hij daarmee toch zijn geld niet terugkreeg. Ik vind het altijd smullen bij de nagelstyliste. Binnen een half uur ben ik op de hoogte van haar huwelijkse leven tot de slaapkamerperikelen aan toe. Ook schuift ze haar vaak ongegronde en ongenuanceerde mening niet onder haar werkbankje.
‘Ja, ik heb een waxcursus gehad,’ zegt ze. Ik lees op het menubordje dat ze alles onder handen neemt, alleen de bikinilijn ontbreekt. Ik vraag haar waarom. Ze kijkt op van haar slijptol en roept met een vies gezicht: ‘Bikinilijn? Ben je gek? Gatverredamme. Ik moet er niet aan denken. Al die vrouwen met die vieze bikinilijnen.’ Ik knik instemmend. ‘Hoezo, wil jij je bikinilijn gewaxt hebben dan?’ ‘Nee, nee,’ mompel ik. Eigenlijk wil ik het wel, maar dat durf ik nu niet meer te zeggen. ‘Weet je wat ik ook zo goor vind?’ vraagt de nagelstyliste zonder op mijn antwoord te wachten, ‘dat je twaalf jaar met je neus in de boeken gaat zitten om vervolgens je leven lang kutten te kijken.’ ‘Je bedoelt dat je niet begrijpt dat je gynaecoloog wordt?’ vraag ik. ‘Ja. Begrijp jij dat nou?’ Ik moet even nadenken. ‘Nou ik ben blij dat ze bestaan, maar mijn beroep zou het niet zijn.’ Nog veel erger lijkt het me om mijn leven lang naar nagels te staren. Maar dat zeg ik er maar niet bij.
