Ik zei dus tegen het winkelmeisje: ‘Huh? Waarom verkopen jullie die Slime niet meer in gifgroen, zoals vroeger?’

Het was een nogal geborneerd meisje met een Lolitajurkje en een reusachtige bril op het hoofd.

Ze zei: ‘Slime?’

Ik voelde me een oud wijf. Het meisje was waarschijnlijk van 1990 en opgegroeid met poppen, poppenhuizen en andere meuk van hard plastic.

‘Dit bedoel ik,’ zei ik en ik liet het ding met een vochtig geluidje op de toonbank vallen.

‘O, dat is een neuk-ei,’ zei ze zonder blikken of blozen.

‘Neuk-ei,’ herhaalde ik. Ik proefde het woord in mijn mond.

Goed woord.

Raar ding.

Beetje viezig ook.

Het was alsof Lolita gedachten kon lezen, want ze zei: ‘Uitwasbaar, wel zo fris.’

Mmm, mompelde ik. Ik stak mijn vinger in het neuk-ei en verbeeldde me dat ik een piemel had.

‘Vinden de mannen het wat?’ vroeg ik.

Ze gingen als warme broodjes over de toonbank, zei het meisje.

‘En daarna komen ze terug voor deze,’ zei ze. Ze legde een andere losse kut op de toonbank.

Het was een soort microfoon met schaamlipjes.

Ik vond het stom.

Zo plastisch.

Daar was duidelijk een beginnend ontwerper mee bezig geweest. Zo’n gastje dat dacht: laat ik het neukapparaat tenminste één klein herkenbaar dingetje meegeven.

Nee, dan het neuk-ei. Dat was nog eens een concept. Ik vroeg me af wie het bedacht had: een vrouw of een man.

Ik dacht een vrouw.

Een vrouw met weinig zin in seks die dacht: weet je wat, ik geef hem gewoon een ei om zijn handel in te steken, dan valt hij mij niet steeds grommend lastig.

Wist zij veel dat het een hit zou worden.