Aafke Romeijn (32) is schrijver, muzikant, vlogger, fervent Twitteraar én de nieuwe wekelijkse columnist van LINDA.nl. Dit is haar tweede column.
Aafke bespreekt hoe zij haar vakantie viert én beantwoordt vragen daarover.
‘Wat zijn de vakantieplannen?’
Meestal begint het al ergens in april: wanneer je het over koetjes en kalfjes hebt, volgt na het gebruikelijke “Hoe is het met werk/relatie/kind/kat?” opeens als vanzelfsprekend de vraag of je nog vakantieplannen hebt. Waar anderen zonder omhaal antwoorden dat ze op kampeervakantie in Zuid-Frankrijk gaan of lekker gaan uitwaaien in Thailand, bekruipt mij direct het gevoel me te moeten verantwoorden. Want ik maak zelden vliegvakanties naar spannende oorden. Sterker nog: ik ga doorgaans de grens niet eens over.
Al een aantal zomers breng ik de vakantie door op Ameland, samen met man, dochter, ouders, zusjes en de rest van de familie in een groot huis vlakbij het strand. De duinen zijn voor mij een maanlandschap, de stilte en het donker van de nacht zijn oneindig ver verwijderd van ons appartement midden in Utrecht. Ik hoef niet verder weg.
Heimwee en grieperig
Daarbij komt dat ik lijd aan heimwee wanneer ik ver van huis ben. Als ik mijn man en dochter bij me heb, blijft het beperkt tot een vreemd soort ‘grieperigheid’ die de eerste twee dagen van de vakantie aanhoudt. Wanneer ik alleen reis, kan ik na twee dagen alleen nog maar huilen. Dat is altijd zo geweest. Tijdens mijn studententijd vlogen mijn vrienden één voor één uit om maandenlang te backpacken op andere continenten. Wanneer ze me vroegen of ik niet eens mee wilde, was mijn antwoord altijd luid en duidelijk: “Geen haar op mijn hoofd.” Het leek me de hel. Ik heb nooit geprobeerd om te vechten tegen mijn heimwee, ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik daardoor iets heb gemist. Het is gewoon prima zo.
Waarom heb ik dan toch altijd het gevoel dat ik mijn huismusserigheid moet verdedigen? Zijn het de eindeloze reeksen van tropische stranden die ik elke dag op Instagram voorbij scroll? Of zijn het de ouders die me vertellen dat ze nog snel even een reisje naar Maleisië gaan maken, voor hun kroost naar de basisschool gaat, “om ze een onvergetelijke ervaring mee te geven”?
Ook leuk
Onthoud ik mijn eigen dochter essentiële levenservaring omdat ze nog nooit in Frankrijk of Duitsland is geweest? Rationeel gezien lijkt me dat onzin. Toch voel ik als moeder opeens een sociale druk die ik als student nooit voelde. Dat is ongetwijfeld omdat ik als ouder niet meer alleen voor mezelf beslis, maar ook voor een ander. Keuzes maken voor een ander brengt een tiendubbele verantwoordelijkheid met zich mee. Daarom ontwikkel ik voor elke beslissing een riedeltje om mezelf en anderen er binnen een paar zinnen van te overtuigen dat ik het juiste doe voor mijn kind. Dus beantwoord ik de vakantieplannen-vraag nog altijd met “Ameland”, waarna ik snel vermeld dat het daar óók leuk is.