Je zoon Ayran werd door zijn vader ontvoerd. Hoe ging dat precies?
In 2000 besloten mijn man en ik familie op te zoeken in Iran, waar we allebei vandaan komen. We hadden problemen in ons huwelijk en op deze manier hoopte hij het goed te maken. Na de vakantie wilde hij in Nederland weer met een schone lei beginnen, we waren al een tijdje uit elkaar geweest. Achteraf bleek dat hij toen de hele ontvoering al had gepland. Ik moest ineens gaan winkelen met zijn zus (waar ik geen zin in had) en toen ik terugkwam, waren mijn man en zoon verdwenen.

Wat dacht je toen?
Ik wilde het niet geloven. Ik dacht dat er misschien iets gebeurd was, waardoor ze snel naar het ziekenhuis moesten. Mijn eigen familie heeft me opgehaald, zodat ik bij hen kon wachten. Toen kwam er een telefoontje van mijn man, ik moest zijn advocaat maar bellen, die zou uitleggen hoe het zat. Toen begon de nachtmerrie. Volgens het Iraanse recht hoort een zoon bij zijn vader. Ik wist dat niet, hij wel. Mijn ouders, die in Nederland wonen, raadden me aan om terug te komen. Ik was daarna helemaal de weg kwijt, kon zelf geen beslissingen meer nemen. 

Hoe zagen de jaren na zijn ontvoering eruit?
Ik heb altijd voor hem gevochten. Ik heb internationale advocaten ingeschakeld en het programma ‘Vermist’. Zij hebben via een omweg mijn ex-man gevonden. In 2004 ben ik met de crew naar Iran gereisd, maar opeens was hij weer verdwenen. Ik heb ook overwogen om in Iran te gaan wonen. Met veel pijn en moeite had ik geregeld dat ik mijn zoon dan eens in de maand mocht zien, maar toen Aryan me zag begon hij te gillen dat hij niet mee wilde.

Waarom?
De familie van zijn vader heeft hem zó gehersenspoeld. Ze zeiden dat ik hem in stukjes zou hakken, hem zou vermoorden. Die mensen zijn heel gewetenloos en harteloos. Toen dacht ik: het is beter dat ik hem nu met rust laat. Kiezen voor je kind betekent niet altijd het beste voor de moeder.

Toch kregen jullie weer contact.
In 2011 werd ik ineens gebeld door mijn zoon, hij was toen twaalf en had besloten zelf naar mij op zoek te gaan. Hij wilde me beter leren kennen. Ik ging naar Iran. Op het moment dat ik hem zag, voelde het voor mij meteen goed, ‘moederig’. Maar we wisten niet hoe we met elkaar moesten omgaan, we durfden bijna niks tegen elkaar te zeggen, bang dat we rare dingen zeiden die ons nog verder van elkaar zouden vervreemden.

De zomer daarop kwam hij naar Nederland.
Ja, hij belde me op en vroeg of het goed was als hij in de zomervakantie langskwam. Nou, natúúrlijk. Dat was een droom die uitkwam. Met ‘Vermist’ hebben we hem van Schiphol gehaald, zij waren nog steeds betrokken. Eenmaal thuis bleek dat Aryan mij totaal niet vertrouwde. Hij had al die jaren zúlke andere dingen over mij gehoord, dat hij maar niet kon geloven dat ik een normaal mens was. Ik heb echt buiten zitten janken wanneer hij in bed lag.

Hoe is jullie contact nu?
Ik ben zijn moeder. Ik vind alles aan hem prachtig, alles wat hij zegt en doet. We hebben regelmatig contact via Skype en de mail, maar ik heb het idee dat ik alleen voor hem besta als we elkaar spreken, alsof hij daarbuiten niet veel met mij bezig is. Een moeder-kind-band is helemaal niet vanzelfsprekend, daar moet je hard voor werken.

Waarom dit boek?
Ik was ineens bang dat ik er niet meer zou zijn als hij het echte verhaal wilde kennen. Nu is hij daar nog niet klaar voor. Hij is een puber, hij is met de toekomst bezig. Wel was hij via Skype aanwezig bij de boekpresentatie. Iedereen kon hem zien en hij iedereen. Eerst was hij wantrouwig, maar na vijf minuten verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Hij was heel erg trots en heel erg blij. ‘Je zit in mijn hele hart’, zei hij. ‘Je bent mooi van binnen en van buiten’. Dat is het mooiste dat ik ooit van hem heb gehoord.

De kamer van mijn zoon, geschreven door Katja Meertens en Zahra Pars, verscheen afgelopen dinsdag bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar.

Klik hier voor meer informatie over dit indrukwekkende boek.