Lees ook
Helft van werkgevers heeft vaak geen plek voor personeel met beperking

Van tevoren melden
Ongeveer 35 brieven heeft Anthony geschreven. Uit al die brieven is nog geen enkel gesprek voortgekomen. “Ik meld al in mijn brief dat ik een handicap heb”, vertelt Anthony (24). “Ik kan niets aan die beperking veranderen, dus het lijkt me niet handig als ze er pas tijdens een gesprek achterkomen.”

Aandoening
Anthony heeft een spierziekte, waardoor hij rolstoelgebonden is. Zijn skeletspieren en middenrif zijn door die ziekte aangetast. Zelfstandig ademen kan Anthony wel, maar niet langer dan een uur. Hij heeft daarom bijna altijd een beademingsmachine bij zich. Hij is een van de weinigen met zijn ziekte die wel goed kan praten en zelf kan eten en drinken.

Verzorging
Eén keer per dag komt er een verzorger bij Anthony langs, die hem onder meer helpt om naar de wc te gaan. “Eén keer per dag is genoeg, want ik ben dit van kleins af aan gewend. Daardoor heb ik een heel sterke blaas.” Op zijn werk zouden ze van die verzorging bijna niets merken: “Ik lever daar graag een deel van mijn pauze voor in”, zegt Anthony. “Ik ben hartstikke gemotiveerd, dus daar ligt het niet aan.”

Lees ook
Duitse man scheldt hulpverleners uit tijdens reanimatie jongen (1): ‘Ik moet naar mijn werk’

Zelf rijden
Aan zijn kennis en vaardigheden ook niet, want Anthony heeft een opleiding gedaan tot allround DTP’er en is dus bedreven in het opmaken en bewerken van documenten voor die gepubliceerd worden. Daarnaast heeft-ie een extra opleiding gevolgd om technische tekeningen te kunnen maken. Toch zoekt-ie al zeker een jaar naar een baan. “Ik heb een tijdje op mijn oude school gewerkt als assistent-medewerker op de grafische opleiding, maar die school hield op te bestaan.” Anthony kan zelfstandig rijden, maar door zijn ziekte is het niet verstandig als hij meer dan twintig kilometer van huis gaat; daarom is hij voor de werkgelegenheid aangewezen op Haarlem en omstreken.

‘Voldoet niet aan eisen’
“Ik denk dat mensen het eng vinden om me op gesprek te vragen, omdat ze bang zijn voor wat ze niet kennen. Nederland is bekrompener dan veel mensen denken”, zegt Anthony. “Natuurlijk zeggen ze dat niet, als ik al een reactie ontvang. In de afwijzingen staat meestal: ‘Je voldoet niet aan onze eisen’, of ‘je bent niet wie we zoeken’. Eén keer werd hij uitgenodigd, maar toen werd-ie een dag van tevoren afgebeld: “Omdat ze het niet aandurfden, denk ik”, zegt Anthony. “Veel bedrijven denken dat ik veel gedoe meeneem, dat ik de hele dag een verzorger bij me heb. Dat is natuurlijk niet zo.”

Volop voordelen
“Die angst is niet nodig”, vindt Anthony. Sterker nog: hij ziet vooral voordelen. “Als ik ziek ben, word ik doorbetaald door een ander bedrijf. En dan kunnen bedrijven ook nog subsidie voor me aanvragen, dus ik ben eigenlijk goedkoper dan de gemiddelde werknemer.” Anthony vindt het belangrijk om zijn probleem landelijk onder de aandacht te brengen, want hij denkt dat duizenden anderen tegen hetzelfde probleem oplopen. “Op een gegeven moment was ik er klaar mee”, zegt hij. “Je wordt er moedeloos van. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn.”

Lees ook
Sollicitant met strafblad grotere kans op baan dan allochtone sollicitant

Goeie vooruitzichten
Gelukkig begint het tij te keren sinds zijn Facebookpost. “Er hebben zich al bedrijven bij me gemeld. Er komen nu vier gesprekken aan.” En ook mensen die in hetzelfde schuitje zitten als Anthony hebben al contact met hem opgenomen. “Ik had nooit verwacht dat zoveel mensen mij zouden helpen”, zegt hij over de grote hoeveelheid reacties. “Nederland is misschien toch minder bekrompen dan ik dacht.”