Vandaag is het de internationale dag voor de uitroeiing van armoede. Isabel (21) leeft al sinds dat ze klein is onder de armoedegrens. Haar jeugd was destijds niet gemakkelijk, maar langzamerhand gaat het beter.
LINDA.meiden gaat in gesprek met Isabel over hoe het is om onder de armoedegrens te leven, wat het haar allemaal heeft gebracht en hoe ze probeert hieruit te komen.
“Vanaf jongs af aan leef ik al onder de armoedegrens. Ik ben opgegroeid met alleen mijn moeder. Op een gegeven moment kreeg zij een vriend waarmee ze mijn zusje kreeg. Ik heb met haar bijna mijn hele jeugd gespendeerd.
Als gezin moesten we van zestig euro per week leven. Dit is best weinig. We hadden daardoor vaak problemen om rond te komen. We gingen langs de voedselbank en kregen spullen van iedereen. In het begin schaamde ik me, maar uiteindelijk kwam het besef van realiteit.”
Isabels jeugd was niet altijd gemakkelijk. “Mijn moeder was weinig thuis door haar werk. Ik nam daarom de zorg van mijn zusje over. Ik had weinig vrije tijd en kon amper leuke dingen doen door gebrek aan geld. De meeste mensen zeiden toen tegen mij: ‘Neem een bijbaantje’. Maar dat kon simpelweg niet, omdat ik voor mijn zusje moest zorgen en moest helpen in het huishouden.”
“De schaamte die ik in die tijd voelde was groot. Bijna nooit kon ik met vrienden of vriendinnetjes afspreken. Vakantieverhalen over het buitenland klonken voor mij als een sprookje. Met het gezin bleven we namelijk altijd thuis en konden we eigenlijk niks. Ik vertelde daarom ook nooit wat over mijn vakantie, want ik was bang dat vrienden erachter kwamen dat ik zo leefde.”
Emma (25) maakt een film over menstruatie-armoede: 'Veel mensen weten niet dat dit bestaat'
Op een gegeven moment schaamde Isabel zich niet langer. “Ik was zeventien en realiseerde me dat het onzin is dat ik me hiervoor schaam. Dit is wie ik ben. Langzamerhand kwam ik erachter dat meer mensen hetzelfde leven hadden. Die herkenning deed mij erg goed.”
“Na deze periode ging ik al snel het huis uit om begeleid te gaan wonen. Dit was een pittige, maar leuke tijd. Ik leefde van mijn studiefinanciering en moest vaak de keuze maken tussen mijn huur betalen of eten kopen.”
Isabel werd bijgestaan door Nationaal Fonds Kinderhulp in de tijd dat ze op zichzelf woonde. “Ik ben daar terechtgekomen via mijn mentor van begeleid wonen. Het begon met een aanvraag voor een vergoeding van mijn beugel. Uiteindelijk heb ik ze ook ingeschakeld voor de inrichting van mijn huis. Verder heb ik regelmatig contact met ze. Uit dankbaarheid heb ik ze geholpen bij een campagne, omdat ik vind dat armoede meer bespreekbaar moet worden.”
Kinderhulp helpt kinderen en jongeren tot 21 jaar die opgroeien in armoede. Dit doen ze door simpele dingen, waar andere instanties niet mee kunnen helpen, toch mogelijk te maken. Het doel is dat deze kinderen er gewoon bij horen en dezelfde kansen krijgen voor de toekomst. Net als ieder ander kind.
Isabel’s huidige situatie is inmiddels een stuk positiever: “Het gaat goed. Ik ben geslaagd voor mijn opleiding en heb een fulltimebaan gevonden. Samen met mijn vriend woon ik in een studio van dertig vierkante meter.”
“Aangezien ik nu kan werken, probeer ik zoveel mogelijk geld te verdienen. Dan kan ik straks ook meer uitgeven. Maar op dit moment blijf ik drie keer nadenken voordat ik iets koop. Een boodschappenlijstje maken en veel spullen halen uit de bonus hoort erbij, maar langzamerhand komen we uit de armoede.”
Jared (15) gaat vaak met honger naar school: 'Soms zie ik mijn moeder huilen'
