Wie heeft bedacht dat redacteur Misha haar liefdesleven zelf moet besturen? Elke keer als ze dat doet, belandt ze in de emotionele berm. Misschien wordt het tijd dat iemand anders het overneemt.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Als het op carrière, vriendschappen en andere levenskeuzes aankomt, weet ik meestal precies wat ik wil én hoe ik het ga bereiken. Maar zodra het over liefde gaat, verander ik in iemand die constant aan zichzelf twijfelt. Ik weet gewoon niet of ik het aankan; hier opnieuw induiken, puur en alleen gebaseerd op mijn eigen gevoel. Niet omdat ik geen zin heb in een steamy romance, maar omdat ik bang ben dat ik opnieuw de verkeerde kies.
Dat is namelijk een terugkerend patroon: ik denk steeds dat ik iets goeds heb gevonden, maar eindig met zwarte mascarastrepen op mijn witte kussenslopen, een hart dat aan diggelen ligt en een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen. En hoewel ik inmiddels weet wat ik niet wil, weet ik nog steeds niet hoe ik iets kies wat wél goed voor me is.
Kijk, ik ben niet dom. Ik herken echt wel wanneer iets ongezond is of wanneer iemand mij niet serieus neemt. Toch laat ik me er telkens weer in meeslepen. Waarom? Goede vraag. Het voelt fijn om even het middelpunt van iemands aandacht te zijn. Ik geniet ervan om de bevestiging te krijgen dat ik gewild ben. En steeds denk – nee, hoop – ik dat dit hét is. Spoiler: tot nu toe ben ik niet bepaald succesvol geweest.
Een paar jaar geleden besloot ik mijn liefdesleven op de handrem te zetten. Sindsdien zijn er heel wat jaren verstreken en ben ik voorzichtiger geworden. Het valt me niet eens meer op dat er met me geflirt wordt, tot iemand anders me erop wijst. Daten voelt groots, mezelf blootstellen voelt nog groter. Van complimenten word ik ongemakkelijk, bij oprechte interesse klap ik volledig dicht. Ik kijk bij voorbaat al met één schuin oog toe: meent-ie dit echt? Ik ben constant op mijn hoede, want ik heb me al eerder gebrand en wil dat het liefst voorkomen.
Denk je nu: die meid is een schijtluis? Dan heb je helemaal gelijk. Als het op liefde aankomt, vertrouw ik mijn onderbuikgevoel niet meer. She has steered my wrong before. En dus stel ik alles uit wat met liefde of intimiteit te maken heeft. Zit ik op een terras, dan flirt ik net genoeg om mijn happy stofjes aan te vullen. Niet genoeg dat de ander denkt dat ik oprechte interesse heb, want dan komt het allemaal te dichtbij. Ik saboteer mijn eigen kansen, waardoor ik precies blijf waar ik al jaren verkeer: in stilstand.
Misha: '24 uur nadat ik mijn datingapp-profiel heractiveerde, had ik 832 likes (and counting)'
Als je al mijn therapeuten op een rij zou zetten en zou vragen wat mijn grootste ‘issue’ is, dan is het antwoord unaniem: controle. En liefde (of eigenlijk de afwezigheid ervan) is een van de weinige gebieden waarin ik die illusie van controle in stand probeer te houden.
Als ik niemand echt dichtbij laat komen, kan ik ook niet gekwetst worden. Als ik het contact verbreek voordat hij het doet, ben ik altijd ’the one that got away’. Wat als een overwinning zou moeten voelen, voelt eigenlijk vooral alsof ik de grootste verliezer ben. Ik ontzeg mezelf namelijk een hoop door deze zogenaamde controle uit te oefenen. Ik verlang naar verbinding, maar met mijn gedrag werk ik dat vooral tegen. Als ik zeg “ik heb jou niet nodig”, zeg ik eigenlijk: “Ga alsjeblieft niet weg zoals de anderen”. Dit is de meest pure en irritante vorm van zelfbelemmering, verpakt als zelfbescherming, zelfstandigheid en onafhankelijkheid.
En ja, dit gedrag komt deels voort uit eerdere ervaringen. Maar ik kan niet constant blijven wijzen naar mijn ex-whatevers en de mensen die mijn niet goed behandelden. Die voorzichtigheid zit ook wel een beetje in mijn dna, versterkt door de keren dat ik zo gebroken was dat ik niet wist hoe ik mezelf weer bij elkaar moest rapen. En nu het is gelukt, klamp ik me eraan vast alsof het een reddingsboei is.
Met al deze kennis vraag ik me inmiddels af of het niet eens tijd is om de teugels een beetje los te laten. Misschien moet ik mijn vriendinnen vragen om een serieuze screening te doen van potentiële lovers of zelfs veelbelovende kandidaten aan te leveren. Hé, if it’s good enough for Meghan Markle… Ik kan het ook over een andere boeg gooien en mijn vertrouwen bij een matchmaker neerleggen, net als in Materialists.
Aan de andere kant, misschien moet ik mezelf iets meer credits geven en op mijn gevoel vertrouwen. Na jaren eenzaamheid, zelfreflectie en therapie heb ik echt wel wat geleerd. Misschien is mijn interne kompas niet meer zo slecht afgesteld als vroeger. En zelfs als ik toch weer de verkeerde aan de haak sla, weet ik dat ik dat overleef. Daten is ook een gok wagen. Zoals Amerikanen zeggen: high risk, high reward.
Misha: 'Ik wil in het licht gezien worden, maar ben alleen in het donker welkom'
