Hoe is het om op je 23ste wees te zijn? Line verloor zowel haar vader als haar moeder en woont nog in haar ouderlijk huis om ze toch nog een beetje bij zich te hebben.
Line (23) verloor beide ouders: 'M'n vader verzweeg dat hij was opgenomen'
Overleefd
“Als kind had ik periodes dat ik bang was om mijn ouders te verliezen”, vertelt Line in LINDA.meiden 31. Ging ik naar bed, dan zouden ze er de volgende dag niet meer zijn, dacht ik. Op mijn vierde kreeg mijn vader kanker, dat heeft hij wonder boven wonder overleefd. Later besefte ik wat die ziekte inhield en dat je eraan kunt overlijden.”
“Mijn moeder werd ziek in 2012. Het begon onschuldig, met een doof gevoel in haar voet. Dat werd steeds erger. Ze ging naar verschillende ziekenhuizen voor onderzoeken, maar er werd niets gevonden. Ze kreeg zelfs een ‘tijdelijke’
diagnose, eentje waarmee haar symptomen het meest overeenkwamen. De artsen wisten het gewoon écht niet. We hoopten dat de zware medicatie die ze slikte zou helpen, maar ze ging juist achteruit. Werd vergeetachtig, had geen zin in eten en zat er helemaal doorheen.”
Focus op moeder
“Ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien aftakelen en stopte met mijn studie Engels in Groningen. Ik wilde me op mijn moeder focussen. Pas vier jaar later, toen ze al erg ziek was, ontdekten we dat ze een zeldzame en agressieve vorm van lymfeklierkanker had. Een klap. We wisten dat het iets ergs was, maar hadden geen rekening gehouden met kanker.”
“Een riskante chemokuur volgde, maar die heeft mama niet kunnen afmaken. Na de diagnose leefde ze nog zo’n drie weken. Ik dacht dat ik niet normaal afscheid zou kunnen nemen, maar ineens had ze een helder moment. Mama
zei dat we altijd met elkaar verbonden zouden zijn. Dat vond ik fijn, want je vraagt je toch af: wat gebeurt er na de dood? Kan ze me straks nog zien? Hierdoor gaf ze me het gevoel dat dat niet uitmaakte. Een paar dagen later is ze er rustig tussenuit geglipt.”
Vader ziek
“Sinds het overlijden van mijn moeder ging het slechter met mijn vader. Hij was tijdens haar ziekteperiode afgevallen en zag grauw in zijn gezicht. Ik maakte me zorgen. Toen ik een weekend naar Ameland was, kreeg ik op de laatste dag een bericht van mijn oom. Of ik mijn vaders nummer in het ziekenhuis had. Ik begreep er niets van, hij was toch thuis? Als ik met papa belde, vertelde hij hoe het met de kat en de buren ging, maar niet dat hij zelf was opgenomen. Ik vond dat jammer, maar ook begrijpelijk. Hij wilde me niet bezorgd maken omdat ik mijn moeder al kwijt was.”
