Terug naar augustus 2018. De Brabantse Anouk gaat samen met een groepje vriendinnen op stap tijdens de jaarlijkse kermis een dorp verderop. “Het was een super gezellige avond. Niets geks eigenlijk. Wel klaagden veel mensen over harde muziek, vooral de wat ouderen. Maar dat viel mij niet per se op, hoewel ik wel naast de speaker stond. Het klonk voor mij niet harder dan normaal.”

Eenmaal thuis merkt ze dat ze een piep in haar oor heeft. Dat heeft ze wel vaker na het uitgaan, maar deze avond was het opvallend hard. “Extreem zelfs. De volgende ochtend was het niet minder. Ik checkte het bij mijn vriendinnen, maar zij hadden nergens last van.”

Tinnitus

Anouk besluit het drie dagen aan te kijken en gaat dan toch naar de dokter. Die verwijst haar door naar de kno-arts, die al na een paar onderzoeken vaststelt dat ze oorsuizen heeft, ofwel ’tinnitus’: een waarneming van geluid dat niet van buitenaf, maar vanuit je hersenen komt. Oorzaak? In Anouks geval een te lange blootstelling aan hard geluid. Mensen met tinnitus horen geluiden als fluiten, suizen of piepen, af en toe of, zoals bij Anouk, continu. De boodschap van de arts is even hard als helder: de piep in haar oor is blijvend en ze zal ermee moeten leren leven.

“Ik viel in een zwart gat”, vertelt Anouk over het moment waarop ze de diagnose te horen krijgt. “Hoe ga ik dit ooit accepteren? De piep was zo aanwezig en zat zo in de weg dat ik helemaal gek werd. Vooral omdat ik wist dat ik het nooit meer zou kwijtraken.”

Anouk wordt doorgestuurd naar een instituut voor doven en slechthorenden, waar ze therapie krijgt voor een psychisch acceptatieproces: “Er zijn geen behandelingen waarvan wetenschappelijk bewezen is dat het helpt, dus dit was voor mij de enige optie. Ik moest de piep leren accepteren.” Maar de therapie valt haar zwaarder dan gedacht. Al na een paar afspraken kan ze het niet meer opbrengen om te komen. “Het was te veel voor mij. Ik kwam mijn bed niet meer uit en had geen concentratie meer. Ik zat er als een spook bij, nam niets in me op. Het had geen zin.”

Opgave

Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. Niet vrij lang daarna constateert haar huisarts dat Anouk een zware depressie heeft. Een donkere periode uit haar leven, waarin ze zich afsluit van de buitenwereld en soms dagenlang niet slaapt. “Ik werd gék van het geluid dat mijn leven volledig beheerste. Ik verlangde zo naar rust. Daar kwamen ook nog paniekaanvallen bij. Ik durfde niets meer: niet naar school, niet naar de supermarkt, geen blokje om. Ik wilde alleen maar in bed liggen en kwam er acht maanden niet meer uit.”

Zorg was hard nodig, maar er gold een wachttijd van zeven maanden bij de psychiatrische hulp van de GGZ. “Omdat mijn ouders bang waren dat het een keer echt fout zou gaan en ze zich heel veel zorgen om me maakten, stuurden ze mij naar particuliere therapie waar ik sneller terecht kon. Ik kreeg antidepressiva en intensieve begeleiding. Een jaar lang heb ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds therapie gehad, waar ik mijn negatieve gedachtes heb leren relativeren.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Lees ook
Lockdown-moe? 25 x jullie tips om de komende weken door te komen

Hoe gaat het nu?

Nu zijn we een jaar verder. Langzaam kruipt Anouk uit het zwarte gat, maar ze is er naar eigen zeggen ‘nog lang niet’. “De piep heb ik nog niet geaccepteerd. Ik vraag me ook af of ik dat ooit zal doen. De gedachte dat ik gewoon niet meer weet wat stilte is, vind ik moeilijk om mee om te gaan. Ik heb ook nog veel last van mijn oren. Ik kan me op weinig dingen écht concentreren, omdat de piep constant aanwezig is.”

“Wel heb ik mijn leven weer een beetje terug. Ik heb mijn studie weer opgepakt en ga ook weer uit, maar niet zonder oordoppen – ik draai om als ik ze ben vergeten. Mijn zus en vriendinnen dragen die nu ook en dat vind ik heel fijn. Het voelt als steun.” En naar muziek luisteren? “Dat doe ik nog even graag en daar hou ik echt van. Muziek is altijd een groot onderdeel van mijn leven geweest.”

Hoop

Hoewel er tot nu toe geen behandelmethode bestaat voor tinnitus, blijft ze hoop houden. “Ik wil me er niet op blindstaren, maar grijp wel elke kans aan die voorbijkomt.”

“Ik denk nog regelmatig: wat als ik niet naar de kroeg was gegaan? Maar daar heb ik niets aan. Ik hoop nu dat ik met mijn verhaal andere meiden wakker kan schudden. Ze kan laten inzien hoe gevaarlijk het kan zijn om naar keiharde muziek te luisteren, of dichtbij een speaker te staan zoals ik op die bewuste avond heb gedaan. Want echt, dit wens ik niemand toe.”

Lees ook
2019 vs nu: Eloise van Oranje in tranen op TikTok als ze ziet hoe ze is veranderd