In de nieuwe rubriek Werpsterren ‘recenseren’ moeders hun bevalling. Wendy (38) werd in juli 2014, met behulp van een donor, moeder van Jesse (3).
Voor elke fase heeft Wendy vijf sterren te verdelen: één ster staat voor ultieme nachtmerrie, vijf voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Irene over haar bevalling: ‘Ik gaf over en zij poepte over me heen. Als wraak, gok ik’
DE ZWANGERSCHAP: ★
Anonieme donor
“Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad. Ik wist: als ik op mijn dertigste nog niet de juiste heb ontmoet, doe ik het alleen. En dat heb ik gedaan. Via intra-uteriene-inseminatie (IUI) raakte ik bij de derde poging zwanger van een anonieme donor. Hier was ik heel blij mee, maar de zwangerschap zelf was verschrikkelijk. Twintig weken lang gaf ik ongeveer tien keer per dag over. Hiervoor ben ik vier keer in het ziekenhuis opgenomen.”
‘Haal dat kind eruit’
“Gelukkig bleef de baby gezond, dat sleepte me er doorheen. Al heb ik van ellende ook wel eens gedacht: haal dat kind eruit. Na twintig weken gaf ik nog ‘maar’ twee á drie keer per dag over, maar toen kreeg ik tintelingen in beide handen. Hierdoor kon ik niets meer vasthouden. Meer dan spalken aan mijn handen ter ondersteuning, was er niet aan te doen.”
Wendy tijdens haar zwangerschap van Jesse.
Verlof
“Na 34 weken ging ik met verlof. Drie dagen later kreeg ik ineens buikpijn en verloor ik wat bloed. Ik belde mijn moeder en ook de verloskundige kwam naar me toe. Toen zij er was, stond ik te springen van de pijn. ‘Dit is niet goed: de baby wordt te vroeg geboren’, zei de verloskundige nadat ze me had onderzocht. Ik bleek al zeven centimeter ontsluiting te hebben.”
Ambulance
“Met loeiende sirenes werd ik door een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar stonden zes mensen voor me klaar. Een half uur later werd Jesse geboren. Ik mocht hem even vasthouden, maar daarna moest hij meteen in een couveuse.”
Ellende
“Jesse was nog erg klein en had ademhalingsondersteuning nodig, omdat zijn longen nog niet helemaal goed ontwikkeld waren. Ik was ingeknipt en natuurlijk uitgeput, maar verder was met mij alles goed. Toen Jesse naar de intensive care gebracht werd, voelde alles onwerkelijk. Het was heftig geweest, maar tegelijkertijd was ik ook ontzettend blij dat die ellendige zwangerschap voorbij was.”
Wendy en Jesse een dag na de bevalling.
Ziekenhuis
“Mijn kraamweek was in het ziekenhuis, waar Jesse nog twaalf dagen na de geboorte moest blijven. Het ging naar omstandigheden goed met hem. Ik kon twee weken niet zitten door de hechtingen, maar had verder nergens last meer van. Gelukkig mocht ik wel bij hem in het ziekenhuis blijven. Eenmaal thuis was ik vooral heel trots op ons.”
Wendy bij Jesse in de couveuse.
Nu
“Het eerste jaar was Jesse veel ziek en liep hij bij de kinderarts voor zijn luchtwegen. Daar heeft hij nog steeds wel eens last van, maar het is niet zeker dat dat altijd blijft. Veel premature kinderen lopen achter in ontwikkeling, maar Jesse loopt verder juist overal op voor. Dat gaat dus supergoed.”
Alleenstaande moeder
“Tijdens mijn beroerde zwangerschap dacht ik: eens en nooit weer. Toch wilde ik graag nog een kind. In 2016 beviel ik van Jesses broertje Robin. Ook bij hem moest ik veel overgeven, maar nu ‘maar’ dertien weken. Dat ik geen partner heb, is nooit een groot probleem geweest. Af en toe heb ik wel een helpende hand nodig, maar ik heb genoeg mensen om me heen die me die kunnen geven.”
Jesse, Wendy en Robin.
Er worden in Nederland elke dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (maximaal 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
