In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Lizanne haar oma Ria, ook namens Eveline en Joeri.
Geschreven door Lizanne van der Lans ter nagedachtenis aan haar oma Ria van der Lans-Molenkamp (19-12-1938 – 13-09-2020).
“Het leven is als een lied dat je niet gerepeteerd hebt”. Een quote op een tegeltje dat bij oma op het toilet hing. En die quote bleek heel treffend.
Onze oma was een bezige bij: sjoelen, zingen bij verschillende koren, kaarten, zwemmen, gymmen, fietsen op de duo-fiets met een fietsmaatje, verkleed met de carnaval, ze deed het allemaal. Oma was dan ook erg verdrietig dat een groot deel van deze activiteiten wegviel gedurende de corona crisis.
De laatste paar jaar ging de gezondheid van oma wat achteruit, maar ze was nog altijd die bezige bij. Soms deed ze een beetje té veel, maar we konden haar bijna niet tegenhouden.
Kenmerkend voor oma was de lach op haar gezicht en de vrolijke begroeting als een van de kleinkinderen onverwachts bij haar langs kwam, we konden altijd hele fijne gesprekken met oma voeren.
Oma was heel dierbaar voor mij, mijn zus en broertje. Toen we klein waren paste ze regelmatig op ons, we gingen ook geregeld bij haar logeren. Tradities waren belangrijk voor oma en zij hield die ook binnen de familie in stand. Enkele voorbeelden waren het jaarlijkse midgetgolf uitje – wat toen wij ouder werden een lunch uitje werd.
Ook het ‘ontbijt’ na de kerstnachtmis was altijd een bijzonder moment en dan was er ook nog de jaarlijkse familiebarbecue rondom de verjaardag van opa. Of het nou carnaval of kermis was in het dorp, oma was daar altijd samen met ons bij.
Toen we ouder werden gingen we ook vaker alleen langs bij oma, zij was een grote steun op momenten dat het wat minder ging en gaf altijd goede raad wanneer we dat nodig hadden.
Oma was ontzettend trots op haar kinderen en leinkinderen, het hele dorp wist ervan als een van ons een diploma haalde of een andere mijlpaal had bereikt. Het verbaasde mij dan ook niet toen een, voor mij onbekende, dorpsgenoot in de supermarkt aan mij vroeg hoe het ervoor stond met de voorbereidingen van onze bruiloft.
Bram en ik zouden trouwen in mei, maar dat werd door de coronacrisis verplaatst naar 19 september. Nooit hadden wij gedacht dat oma het weekend voor onze bruiloft zou overlijden. Ze was niet helemaal fit en werd ter controle opgenomen in het ziekenhuis, daar ging het snel bergafwaarts en werden wij zeer onverwacht opgeroepen om zondagmiddag afscheid van oma te nemen.
“Daar komt het bruidspaar”, zei ze toen wij de kamer binnenliepen. Ze was nog in staat om enkele dingen tegen ons te zeggen: “Het feest moet doorgaan”, benadrukte ze. Nog geen twee uur later was oma overleden. We hebben met de familie een mooi afscheid kunnen organiseren voor oma op donderdag. Twee dagen later hadden we een prachtige zonnige bruiloft, het kan niet anders dan dat oma het zonnetje voor ons had geregeld. Het voelde alsof ze die dag nog heel dichtbij was. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik de trouwjurk twee weken voor onze grote dag aan haar heb laten zien, en wat vond ze het prachtig.
Lieve oma, wat missen we u verschrikkelijk. We zullen nog een hoop kaarsjes voor u branden, net zoals u dat altijd voor ons deed als dat nodig was.
Lees ook
Merle herdenkt haar oma Mies: ‘Ik zal haar geweldige humor nooit vergeten’
