Lees ook
Waar je je echt geen zorgen om hoeft te maken als het om kinderen gaat

Spijt
Onlangs las ik een interview met een moeder die spijt had van de manier waarop ze haar kind had opgevoed. Toen haar dochter geboren werd, besloot ze haar groot te brengen volgens de ‘Attachment Parenting’-methode. Kort door bocht houdt dit in dat de behoeften van je kind altijd centraal staan. Om een kind veilig te laten hechten is het volgens deze methode namelijk belangrijk dat je te allen tijde tegemoet komt aan de verlangens van je kind. Wil het niet in zijn eigen bedje slapen? Dan neem je het bij jou in bed. Wil het na een jaar nog steeds acht keer per nacht aan de borst? Dan blijf je voeden. Zet de baby het op een brullen als je hem tien seconden in de box zet? Dan koop je een draagdoek en zeul je er 24 uur per dag mee rond. Alles voor het kind en zijn gevoel gehoord te worden. Maar, zo vertelde de moeder in het artikel, vier jaar later had ze “een monster gecreëerd”.

Verwend
Het meisje was namelijk tot op het bot verwend geraakt. Haar moeder ging zelfs zo ver om haar narcistisch te noemen en wenste achteraf dat ze het anders had gedaan. Terwijl ik het las kon ik niet anders dan denken: eigen schuld. Ik geloof er namelijk niet in, dat hysterische hechtingsgedoe van tegenwoordig. En het feit dat al die kinderen zo nodig gehoord en gezien moeten worden. Hechtingsstoornissen bestaan inderdaad, maar er zijn maar heel weinig kinderen die ze hebben. En ze krijgen die stoornissen in ieder geval niet van af en toe de deksel op hun neus krijgen als er geen gehoor wordt gegeven aan hun wensen of emotionele uitbarstingen. Weet je wat je wél krijgt van al dat pamperen? Een generatie van onuitstaanbare verwende krengen. Van altijd maar op je wenken bediend worden is namelijk nog nooit iemand een leuker of een beter mens geworden.

Prinsjes en prinsesjes
‘Attachment Parenting’, ‘Positief Opvoeden’, ‘Natuurlijk Ouderschap’, eigenlijk doet het allemaal hetzelfde: van een kind een prinsje of prinsesje op de erwt maken. Ik zal wel tot ontaarde, zure bitch bestempeld worden, maar ik zie het om me heen gebeuren. Kinderen die geen “alsjeblieft” en “dankjewel” meer hoeven te zeggen, omdat dat “uit henzelf moet komen”. Peuters die hun ouders een slaapdelirium bezorgen omdat papa en mama midden in de nacht met ze in discussie gaan over hun gevoelens, in plaats van ze te straffen omdat ze de hele hut wakker blèren. Uitgeputte moeders die de hele dag met hun baby in een van oerossenwol geweven draagdoek door de kamer hopsen, omdat ze zo verschrikkelijk aan ‘huidhonger’ lijden. En dan vinden we het gek dat we een generatie van zelfingenomen narcisten onder ons hebben zitten? Ik vind dat dus niet zo vreemd.

Vermoeiend
Overigens was ik zelf ooit één van die moeders die als de dood was dat haar kind een hechtingsstoornis, of op z’n minst een klein trauma, op zou lopen als ik mij niet volledig conformeerde aan zijn wensen. Met als gevolg dat ik een jaar lang op de grond naast zijn ledikant lag en hem bij ieder huiltje in de draagdoek (die ik overigens verschrikkelijk vond) propte. Ik sloeg woest aan het ‘Rapley’-en (een baby-voedingsmethode) toen hij toe was aan vast voedsel en bij iedere peuterdriftbui probeerde ik te achterhalen welke diepgewortelde zielepijn mijn tweejarige dwars zat. Dodelijk vermoeiend. En weinig effectief bovendien, want het werd er thuis niet gezelliger op. Het kind werd nerveus en dus obstinaat van het gebrek aan grenzen en regels en de constante ‘keuzes’ die ik hem steeds maar heel pedagogisch verantwoord probeerde te geven. En ik werd met de dag onzekerder omdat al die trucjes uit de modernistische opvoedbijbels geen zoden aan de dijk zetten. Zijn vader vond al veel langer dat van een beetje discipline nog nooit een kind was dood gegaan, maar ik wilde het niet horen. Tot ik zo moe en opgebrand was dat ik mijn dwarse peuter wél een keer op de trap kwakte na weer een woede-aanval. Daarna liet ik hem drie nachten langer dan vijf minuten huilen als hij weer eens geen zin had om te slapen. Et voilà: binnen afzienbare tijd was het gedonder over. Ik had (in ieder geval af en toe) mijn handen weer vrij en mijn kind wist waar hij aan toe was. Iedereen gelukkig. Ik was spontaan genezen van al die opvoedonzin.

‘Ouderwetsch Opvoeden’
Inmiddels heb ik drie kinderen en ben ik fervent aanhanger van wat ik zelf ‘OO’ noem: ‘Ouderwetsch Opvoeden’. Lekker retro met straffen en belonen. Met: “Omdat ik het zeg!” En: “Wat zeg je dan?” Met regels die gewoon regels zijn. Mijn regels. En met ouders die af en toe flink uit hun slof schieten als die regels niet worden nageleefd. Mijn kinderen varen er wel bij en ik heb niet het idee dat ze getraumatiseerd aan het raken zijn. En al raken ze dat wel, dan vind ik dat nog niet zo heel erg, want is tenslotte niet iedereen een product van zijn gemankeerde opvoeding? Waar is therapie anders voor uitgevonden? Wie niet op enig moment een beetje jeugdtrauma te verwerken heeft, heeft mijns inziens ook niet echt geleefd.

De baas in huis
Ik zie en hoor mijn kinderen echt wel, hoor. Ik kijk soms alleen de andere kant op. Of ik luister gewoon niet. Om drie uur ’s nachts bijvoorbeeld, als ik wil slapen. Omdat ík dat wil. En de laatste keer dat ik het checkte, was ik nog steeds de baas in huis. Waarom? Nou gewoon, omdat ik het zeg. Zo is het leven.

Me-to-We is het humoristische online magazine voor jonge ouders met een originele kijk op het moederschap.

Lees ook
23 x wat niemand je vertelt over de kraamtijd

Meer (gratis) journalistieke stukken? Meer achtergrond, meer verdieping? Je krijgt het met Blendle Premium. Probeer het nu een maand gratis: cadeautje van LINDAnieuws. Hebben? Klik hier.