We waren koud binnen, of ik zag degene waar we voor gekomen waren. Daar liep hij, hand in hand met zijn liefje. Zij, formaatje mega-veel-meer, gekleed in slappe witte BH met rood gatenhemd erover. Hij in korte skaileren broek met bijpassend zwart doorschijnend polyester hemd. Hij was nog kleiner dan ik me had voorgesteld.

‘Tina, daar loopt-ie, serieus,’ en ik stootte haar aan.
‘Nee, Johannes Armband. Neeee!’
Ze kon het haast niet geloven. Dé Johannes Armband in levende lijve.
‘We gaan erachteraan. We gaan met ze op de foto,’ en Tina liep al voor me uit.
Ze tikte hem op zijn schouder: ‘We kennen jou van internet,’ zei ze. ‘Mogen we met je op de foto?’

Dat mocht niet. Overal beveiliging. Zijn angst was groot om van de beurs gestuurd te worden. Jammer vonden we dat. Maar hij verzekerde ons dat we hem nog wel vaker zouden tegenkomen op internet. Zo te ruiken had hij zich al goed kwaad gemaakt in het seksdoolhof. Ik wenste hem een ‘goeie beursgang’ en we vervolgden onze weg. Tina was van pure opwinding genadeloos aan het zweten.

Johannes Armband, zo hebben we hem genoemd nadat we hem een jaar of wat geleden tegenkwamen in een video (ze verschijnen op 02.23 minuut) op internet. We lagen krom om zijn tekst ‘meenemen’ toen zijn vrouw vertelde dat ze een tasje had gekocht. Voor maar tien euro. We maakten een pagina voor hem aan en vervolgens ben ik voor de gein een poos met hem getrouwd geweest op Facebook.

Het ontmoeten van ons idool was het hoogtepunt van de beurs. De rest viel vies tegen. Medelijden hadden we met het oenige meisje met staartjes dat door haar ega met paardenstaart in leren broek, met touwen en knopen in een onmogelijk moeilijke houding werd opgehangen aan een van de ringen waar Yuri van Gelder zijn kunstjes in doet. Het podium was even tevoren nog schoongeveegd door een blote oudere man met een leren kap voor zijn gezicht. Dat was zijn straf: schoonmaken. En hij vond het waarschijnlijk nog lekker ook. Toen de paardenstaart het oenige meisje begon te slaan met een zweep, zijn we vol ongeloof verder gelopen.

Tina week geen centimeter van mijn zijde. Samen liepen we met onze handen over elkaar, bang om iets of iemand aan te raken, langs de stands met afzichtelijke spullen en speeltjes.

De beurs was een aaneenschakeling van lelijkheid en slechte smaak. De stands. De stoffen. De materialen. De kleuren. De logo’s. De teksten. Waar was de schoonheid van seks? De goede smaak? De grapjes die verder gaan dan een chocoladepiemel? Ik had op zijn minst één stand verwacht met mooi ondergoed à la La Fille d’O of iets anders dat het daglicht kan verdragen.

Mijn idee van seks gaat verder dan roze siliconen dildo’s in gekke vormen, de borsten van Bobbie Eden (god allejezus, wat was die show slecht uitgelicht, blauw, je zag het mens niet eens), plastic rijglaarzen en een sm-kooi voor in de tuin waar je je hond nog niet in wil stoppen. Of misschien moet ik zeggen: mijn idee van goede seks gaat minder ver.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN

Maandag 1 april is het tweede paasdag, dan is er geen column van Robin.