Ik laat de tuuuuut even goed tot me doordringen. Dan druk ik op de uitknop en stap uit mijn warme bed. De grond is koud en hard. Ik doe snel mijn sloffen en een badjas aan en gooi de verwarming zes graden omhoog.

Ik twijfel of ik sap zal nemen. Nee. Daar ga ik straks van overgeven. Op de bank met een kop thee ga ik wakker zitten worden. Ik geef mezelf een half uur. Ondertussen luister ik half naar de televisie, check ik mijn mail, raad ik de fruitsoort die de Zuid-Afrikaan via onze nieuwe app Couple (och, ja, een soort van Whatsapp voor stelletjes met extra functies zoals Pictionary en het sturen van geheime foto’s die desgewenst zichzelf vernietigen na tien seconden gluren) vannacht naar me gestuurd heeft en teken een kiwi die best goed lukt en stuur hem terug.

Voor ik het weet is het kostbare half uurtje niksen voorbij. Ik heb echt geen zin en zoek nog wat uitvluchten die ik niet aan mezelf kan verantwoorden. Ik trek een boxer en een sportbeha aan en knoop mijn sportschoenen stevig dicht. De strijkplank tover ik achter de kledingkast tevoorschijn. Daar zet ik mijn laptop op.

Het zijn maar twaalf minuten. Maar ik heb echt geen zin. In de uitlegvideo zie ik wat me te wachten staat. De bear crawl, op handen en voeten de kamer door. Jumping jacks, zullen de onderburen blij mee zijn. Squats, goed voor de drilbillen. De dive bomber, geen oefening zo irritant en zwaar voor je armen als die. Two feet jumps side to side, zullen de onderburen nog blijer van worden. En de worm, met je hol omhoog en je handen op de grond naar voren lopen tot je in een plank komt en dan met ministapjes en rechte benen naar je handen toe lopen.

Na een rondje zelfbedachte warming up-oefeningen, start ik het programma. Het zijn maar twaalf minuten. Maar wel twaalf minuten als een halve zool door mijn slaapkamer heen wormen, zweten als een otter en hijgen als een postpaard. Maar het moet. Het moet. Het moet. Het is de enige manier om straks strak in het pak op het strand te verschijnen. Het is alleen zo jammer dat ik ’s ochtends zo weinig energie heb. Zelfs na een half uurtje wakker worden. Maar ja, na mijn werk ben ik te lui en zijn de excuses legio.

Zoals voorspeld zijn de buren niet blij. In het derde en laatste rondje met twee voeten zo snel mogelijk van links naar rechts springen, hoor ik doffe stompen uit de vloer komen. Het is een bezemsteel tegen het plafond aan. Maar het kan ook zijn dat de buuf met een paraplu op een stoel is geklommen. Blij is hij in ieder geval niet aan het woedende kappen nou te horen. ‘Sorry, sorry,’ roep ik terug: ‘bijna klaar’.

Na twaalf minuten trainen krijg ik een digitale veer in mijn reet van Willeke, de online sportcoach en laat ik mezelf op de grond vallen. Mijn keel is kurkdroog en mijn tong is als een droge spons in mijn mond. Ik tel tot zestig. Langer mag ik niet blijven liggen. Dan kom ik half overeind en trek mijn schoenen en natte sportbh uit. Ik loop naar het gordijn om het dicht te doen. En dan zie ik hem staan. De overbuurman. Net als ik in zijn onderbroek. Die van hem lubbert alleen wat meer. Ik sta als bevroren stil. Hij ook. En we kijken elkaar aan. Een seconde is het. Meer niet.

Dan sla ik mijn armen voor mijn borsten en trek het gordijn dicht.

Hoe lang heeft hij daar staan kijken? Die ouwe vieze gluurder. Ik kan verdomme in mijn eigen huis niet sporten of ik word vanaf de overkant visueel aangerand en van onderen met een bezemsteel benaderd.

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN