Zo dobberen we een beetje in ons vieze wielrenbroekje. Mees en ik.

Hans is de eerste die de zee verlaat. Als hij voet op het strand zet wordt hij aangehouden door een iets te dikke bewaker met een knuppel.

‘Ik mag niet naakt zwemmen van deze man. Hij voelt zich bedreigd,’ roept Hans naar ons. Ik zie hem nog wat grappen maken over de knuppel van de bewaker, maar die arme man vindt het helemaal niet grappig. Die probeert de orde te bewaren. En heeft waarschijnlijk nog nooit een blote Hollander gezien.

‘Ok, trek nu je kleren maar weer aan,’ murmelt Mees.

‘Ik heb een fijne kamer voor jullie bezet gehouden. Vlakbij het zwembad. Met een balkonnetje,’ zegt mijn moeder als we de zee uitkomen. ‘En ik heb ook een massage voor jullie geregeld. Morgenochtend allebei een uur. Daar zullen jullie van opknappen. Priscilla ziet er lief uit, maar ze heeft handen als een kerel.’

De vriend van mijn moeder knikt instemmend.

‘Wat staat er allemaal op het program mam?’ vraag ik als we door de tuin van het resort lopen, natte voetstappen achterlatend. Ze vertelt dat we morgen een dag vrij hebben om uit te rusten. En de dagen erna gaan we de projecten van Verkaart bezoeken. De scholen. Het gehandicapteninternaat. En het weeshuisje waar kleintjes worden opgevangen en een thuis krijgen.

‘Jullie gaan met de Matatu, een taxibus die bijna uit elkaar valt. Doe je nierbanden maar om. Want de weg is hobbelig,’ zegt ze.

‘Nou, wij zijn de hobbels wel gewend. Ik voel de weg nog trillen in mijn neusvleugels,’ grapt Mees.

Als we de tassen van de vrachtwagen hebben getrokken en de fietsen hebben neergegooid in de squashzaal waar al jaren geen gebruik meer van wordt gemaakt, checken we in bij de balie van het resort.

‘Congratulations ladies,’ zegt een bebrilde man met dikke vingertjes.

‘Thank you sir, glad to be here,’ zeg ik terwijl ik mijn paspoort op de balie leg.

De man pakt het paspoort. Hij kijkt er langer naar dan nodig is en zegt dan met een enorme glimlach: ‘Ah miss. I’ve got something for you. A present.’

‘A present? For me?’ vraag ik verbaasd.

‘Jes, my lady, only for you,’ zegt de man samenzweerderig en loopt naar achteren.

Hij komt terug met het lelijkste boeket dat ik ooit heb gezien. De man verzuipt achter de explosie van kleuren en tropische bloemen. Ik zie alleen zijn donkere worstenvingertjes nog om het roze gebloemde cellofaan. Er steekt een houten vogel op een stok boven de bloemenkots uit. Hij heeft een envelop in zijn bek.

Ik kijk Mees aan. Die grinnikt. Ik kijk mijn moeder aan. Die zegt helemaal niets. Terwijl ze normaal gesproken zo scherp uit de hoek kan komen.

Het boeket neemt de halve balie in beslag. Snel trek ik het kaartje uit de bek van de vogel. Het handschrift zegt me niets.

‘Staat je moeder naast je? Lees dit kaartje dan niet hardop voor. Of vermijd de laatste zin. Goed?’

Daar begint het mee.

Ik lees hardop voor:

‘Liefste, als je dit kaartje leest, heb je het dus gehaald. Ik kan je niet vertellen hoe ontzettend trots ik op je ben. Wat zal de reis mooi zijn geweest. En de weg ontzettend lang en zwaar.

Ik heb enorm veel bewondering voor je: hoe jij ergens je tanden in zet en het laat slagen.’

Mees staat te zwijmelen: ‘Aaaaahhhh’. ‘Ja aahhhh, zo lief dit,’ zeg ik voordat ik verder lees.

‘En ik weet dat je bang was voor het hele back to basic-tintje aan de reis, maar ik weet het zeker: ook zonder douche en make-up was jij het mooiste meisje van de groep.

Kom maar gauw naar Kaapstad, want ik mis je verschrikkelijk.

X!’

Het laatste stukje houd ik voor mezelf. En voor Mees, straks als we in de kamer zijn.

‘P.s. denk je dat je billen ooit weer de oude worden? Gewoon, zo lekker zacht en rond zoals ik ze ken…’

‘Nou lieverd, het is een superlief gebaar en een hele lieve brief,’ lacht mijn moeder, ‘maar die jongen heeft ab-so-luut geen smaak.’

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN