Glooiend? Wat kuitenbijtertjes? Ik vervloek die man. Het is zestig kilometer lang storten en klimmen. Ik heb pijnlijke verkrampte armen van het knijpen in mijn remmen bij het storten. En tot citroensap verzuurde benen van het klimmen. Recht omhoog. En dat zo’n twintig keer. Hoe mijn kont eruitziet wil ik helemaal al niet meer weten. De pijn gaat dwars door de verdovende werking van de zitvalkzalf heen.

Hoe dichter we bij de zee komen, hoe meer de lieve ‘jambo’-roepende kindertjes veranderen in ettertjes die je fiets eisen. ‘Gimme your bike,’ roepen ze terwijl ze achter me aanrennen. Verpest door toerisme. Maar godverdomme, wat is dit vruchtbare vulkaanlandschap waanzinnig mooi. Tropisch groen is het, met hier en daar een houten hutje en geiten langs de zandweg.

Net voor we het strand op gaan verzamelen we bij een strandtent. Ik tik er twee biertjes in en check op het toilet (een gat in de grond met een kraantje en godzijdank een spiegel) hoe ik eruit zie. Alsof ik al zeven dagen geen douche heb gezien. Maar wel ontzettend bruin. En blakend sportief. En een stuk lichter, dan toen ik aan de tocht begon. Ik lik wat mascara op mijn wimpers en spuit een deo’tje op. Als alle vijfenzeventig koppen zijn geteld, beginnen we aan het laatste stuk.

Terwijl ik de laatste kilometers over hagelwit zand wegtrap, bedenk ik me hoe het zal zijn bij de finish. Ze staan ons, naar wat ik gehoord heb, met tientallen Hollanders van het Verkaart Development Team en zo’n honderd schoolmeisjes die we sponsoren op te wachten. Mijn moeder is er ook. Met haar vriend. De Zuid-Afrikaan heeft haar nog nooit ontmoet. Maar ik denk dat ze elkaar wel hebben gevonden. Ik heb hem wel eens foto’s van mijn moeder laten zien. En zij weet ook precies hoe hij eruitziet. Ze heeft hem vast meegenomen naar dat Italiaanse tentje met die lekkere koffie. En hem gevraagd wat hij nou precies doet. Ja, ik denk dat ze zich wel leuk heeft gedragen. Zoals moeders dat doen met schoonzonen. Haar vriend zal hem wel doorgezaagd hebben over wat hij nou precies met mij van plan is. Dat zal gênant zijn geweest… Nou ja, gelukkig was ik er niet bij.

We gaan een bocht om en zien in de verte de menigte al staan. Ik word steeds nerveuzer. Mees houdt in en komt naast me fietsen: ‘Zenuwachtig?’

‘Poeh, best wel,’ lach ik.

‘Ah joh, je pleurt gewoon je fiets neer en vliegt hem in de armen. Je ziet er trouwens super uit,’ zegt ze met een knipoog.

We fietsen in het midden van de groep. We zijn er bijna. Nog een paar honderd meter. De eerste fietsers gaan al door de finish. Er wordt gejuicht en geroepen en de schoolmeisjes zingen in het Keniaans. De rillingen lopen over mijn rug.

Mees en ik gaan door de finish. We lachen en zwaaien en maken gebaren van hoe zwaar het wel niet was en hoe blij we wel niet zijn dat we eindelijk in de bewoonde wereld zijn. We krijgen een krans op ons hoofd, gemaakt van palmbladeren met bloemen erin. En water.

Dan zie ik mijn moeder staan. Met haar vriend. Ik laat mijn fiets vallen. Ze rent naar me toe en omhelst me. Heel stevig. ‘Lieverd, ik ben zo blij dat je er bent.’ Haar stem is hoog en breekbaar. ‘Ik vind het zo knap van je.’

Ook haar vriend omhelst me. En dan gaan ze naar Mees die naast me staat. Ik kijk om me heen. Maak een rondje van driehonderdzestig graden. Ik zie heel veel mensen. Maar hij staat er niet tussen.

‘Mam, zijn jullie alleen?’

‘Ja, lieverd. Hoe bedoel je? We staan hier met honderd mensen.’

‘Niks,’ zeg ik. ‘Niks. Ik ben blij dat je er bent.’

Mees’ en mijn ogen ontmoeten elkaar. Ze schudt haar hoofd.

Ik begin te huilen. Van teleurstelling. Totale vermoeidheid.

‘Wat is er lieverd?’ vraagt mijn moeder en ze omhelst me nog een keer. Heel stevig.

‘Niks mam,’ zeg ik door mijn dikke tranen heen, ‘Ik ben gewoon blij om je te zien.’

LEES ALLE COLUMNS VAN ROBIN